Be Cool

Het is al een tijdje geleden dat ik zelf wat gepost heb op m'n blog. Daarom bij deze weer wat.
Ik ben er de laatste tijd nogal tegenaan gelopen dat het niet allemaal zo rooskleurig is om naar een jaar naar het buitenland te gaan.
Zo had ik een weekje geleden even een dipje. Het is aan de ene kant natuurlijk fantastisch dat ik nu eindelijk de keuze heb gemaakt om te gaan en dat er wat zekerheid is, maar aan de andere kant komt het ineens eng dichtbij. Dit was het eind van m'n keuzetraject, maar het begin een heel nieuw avontuur. Dit zorgt aan de ene kant natuurlijk voor opluchting maar aan de andere kant ook voor een last erbij. Ik moet al m'n papieren op orde gaan maken, m'n vervolgopleiding Media & Entertainment aan het NHTV in Breda moet ik ook al zo goed als klaar hebben, m'n portefolio, de decaanpapieren laten invullen, de medische papieren voor naar de huisarts, maar boven alles het besef dat ik jullie over een jaar allemaal niet meer zie. En dat weegt af en toe onwijs zwaar. Zo vier ik Sinterklaas pas weer over 2 jaar. Om even een voorbeeld te noemen van dingen die je je steeds meer gaat beseffen. "Over een jaar zou ik nu in me zwembroek aan het strand zitten", is ook zoiets wat in je op komt. Het is natuurlijk fantastisch om dit een keer te gaan meemaken, maar ik moet er behalve veel geld ook nog emotioneel heel wat voor over hebben. Niet alleen ik merk dit steeds meer. M'n vader, moeder, Marloes, enz., enz., hebben dit ook allemaal door. En dat is soms zwaar. Je gaat dan ook nog wel eens twijfelen: "Shit hè, al die mensen zitten nu te balen of hebben een dipje omdat ik er weer zonodig vandoor moet gaan voor 11 maanden." Natuurlijk is dit niet goed om te denken maar het is absoluut al vaker in me opgekomen. Gelukkig zijn ook dezelfde mensen die mij steunen in mijn beslissing en me helpen waar kan. Daarvoor ben ik jullie onwijs dankbaar!