Friendship can never die!

Beste vrienden en familie,

Zoals jullie gemerkt hebben ben ik de laatste tijd ook voor een paar moeilijke keuzes komen te staan. Sommige daarvan zijn totaal losstaande beslissingen, maar andere zijn hele moeilijke beslissingen die heel zwaar voor mij zijn geweest. En die niet alleen mijn leven beïnvloeden, maar ook dat van jullie. Hoe dichter je bij mij staat hoe meer. Maar hoe dan ook zijn jullie allemaal heel erg belangrijk voor mij. Sommigen van jullie zeg ik dit regelmatig tegen en weten het anders heel goed, maar ook juist de mensen waartegen ik het misschien niet zo direct zeg zijn heel erg belangrijk voor mij. En ook zeker voor mijn keuze geweest. Die kleine interesse soms of een klein gesprekje, die knuffel op het goede moment, weten wanneer ze even over moeten ophouden. Die dingen zijn voor mij net zo belangrijk als al die zware gesprekken die ik met mijn ouders over de betreffende keuzes heb gemaakt.

Velen van jullie vragen ook al snel naar de situatie omtrent Marloes. Ik moet eerst even zeggen dat jullie duidelijk moeten begrijpen dat Marloes op dit moment één van de belangrijkste dingen in mijn leven is. Ze is niet alleen mijn lieve vriendinnetje waar ik even lekker mee kan knuffelen, ze is ook net dat extra steuntje in de rug dat ik soms nodig heb. Ze weet meestal precies wat ze moet zeggen en niet, de do's en don'ts. Zij heeft me daarentegen ook vaak aan het twijfelen gebracht. Niet haar woorden maar haar zijn. Het is waarschijnlijk tot nu toe één van de moeilijkste keuzes die ik heb moeten maken in het leven. We hebben aan het begin van onze relatie duidelijk tegen elkaar gezegd dat we elkaars individuele toekomst niet in de weg zouden staan. Ik heb zo toch voor de reis naar Nieuw-Zeeland gekozen.
Ik heb er soms enorm veel spijt van. Maar je kan niet alle positieve dingen in het leven mee hebben.

Sven is ook een apart verhaal. Hij is mijn maatje. Tegen hem kan ik alles zeggen. Of het nou over Marloes, NZ, school, thuis, of iets heel anders is, ik kan het altijd aan hem kwijt. Zo ook andersom gelukkig. We kunnen gelukkig ook onwijs veel lol met elkaar hebben. Maar ook hem zal ik heel erg veel gaan missen. Misschien zeg ik dat niet altijd direct tegen hem, maar het is wel degelijk zo. Zeker de eindeloze avonden in Aa-zicht in de winter, op het water varend en zeilend in de zomer, en tussen alles door op onze chill plekjes.

Nou zijn deze de belangrijkste van de belangrijkste voor mij, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat al die andere mensen niet belangrijk zijn. Heel erg zelfs. Maar behalve vrienden zijn er ook andere mensen die mij in deze tijd een beetje helpen met de rust behouden en keuzes maken. Namelijk mijn ouders. Zij zijn waarschijnlijk het allerbelangrijkst voor me. Als ik eens een dipje heb, zij halen me er binnen no-time uit. Ben ik helemaal in de wolken vanwege nieuwe bevindingen omtrent NZ. Doen ze net zo enthousiast mee. Ze gaan ook altijd overal mee naartoe. Handig voor het vervoer natuurlijk, maar vooral toch dat er iemand is die je ook eventjes fysiek bij staat bij je besluiten. Niet dat zij het allemaal doen. Ik moet (en zal) alles zelf doen, van mijzelf en van m'n ouders. Gelukkig gaat dit helemaal goed. Pap en Mam, bij deze heel erg bedankt!

Ik wil in deze brief slash post nog even te zeggen dat ik jullie, wat inhoud iedereen die er voor mij is, geweldig wil bedanken. Jullie zijn fantastisch.

groetjes,

Jeroen