Afschied nemen bestaat niet
Wauw...
Stressen. Je hebt me vast wel eens zien stressen. Of bij een schubertiade of tijdens een andere voor mij belangrijke gebeurtenis. Maar niemand, zelfs ik, heeft mij ooit zo gestresst meegemaakt. Het was ook niet zomaar een gewone stress. Het was er een waarvan ik het ene moment helemaal stil werd, en het andere moment rondgierde door het hele huis. Waarvan ik het ene moment met iedereen tegelijk in conversatie was, en het andere moment het liefst alleen gelaten wilde worden. Hoe vreemd het ook was. Moodswings ten top. Zo erg zie je ze zelfs maar weinig bij een ongestelde vrouw geloof ik.
Eigenlijk had ik geen reden om te stressen. Al m'n spullen waren gepakt, de tassen gewogen. Natuurlijk had ik veel te veel bij me. 24kg aan bagage en 11 a 12 kg aan handbagage. Plus natuurlijk nog m'n cameratas (2kg). Verder had ik m'n kamer netjes opgeruimd, Floep netjes achter gelaten, m'n werkatelier (de garage) opgeruimd achtergelaten (met uitleg aan m'n moeder aangezien zij nu weer de doe-het-zelver in huis is), alle klusjes afgerond, en alle-andere-dingen-waar-ik-nu-even-niet-op-kan-komen klaar gemaakt.
Nog even snel een laatste blik door het huis en nog even snel m'n laatste piano-stuk spelen. Wie weet voor hoe lang... Ondertussen was Richard (die aangezien hij om 5 uur moest werken thuis eerder was gekomen om afscheid te nemen in plaats van mee te gaan naar Schiphol) foto's aan het maken van het huis. Die kan ik dan hier laten zien of gewoon even naar kijken als ik heimwee naar het huis en m'n bed heb. Marloes stond mij intussen bij met haar stille doch doordringende aanwezigheid, wat ik zeer op prijs stelde.
En daar gingen we dan. In de auto op weg naar Schiphol. Nouja bijna dan, want eerst moest ik nog afscheid nemen van Richard. Een van mijn beste vrienden voor een lange tijd. Een dikke knuffel en een ferme hand. Weinig woorden werden gesproken maar zeiden alles. Hoe eng het was... En er moesten er nog meer komen...
And of we went... Richard naar huis en ik naar Schiphol. Terwijl ik goed rondkeek voor de laatste keer gingen we ervandoor. Maarja, al snel sprong er ergens een leiding van binnen. Een zoutwater leiding. En eerst waren Marloes en Nienke, die naast me zaten in de auto, zo lief om me te troosten, maar al snel zagen zij de wereld ook wat wazig. Dus toen was Martijn de man die ons allemaal troostte. Het was even het besef dat je alles achterlaat. Want zoals ik eerder schreef, soms besef je het even voor 100%. En dat is je dan ook meteen te veel.
Als vanouds belde Michael op:"Ey, waar ben je?" "Op de parkeerplaats, ben er zo."
Nog even het ontroerende nummer op de radio afgeluisterd met z'n allen, en daarna naar de 'Meeting Point' waar al mijn vrienden zaten te wachten.
Daarna gingen we naar de incheckbalie. Samen met m'n vader bij de business check-ins inchecken. En al snel kwamen ook zij erachter dat ik teveel bij me had. Gelukkig was de medewerkster snel blij gemaakt met een Platina FD kaart... Thanks Pap! M'n bagage werd meteen doorgeboek naar Auckland, dus daar hoefde ik me ook geen zorgen meer over te maken.
Vervolgens gingen we met z'n allen wat drinken in het terras-restaurant. En terwijl de rest wat drinken aan het halen was liep ik het terras op. Uitkijken over het neerlandsche landschap. Nog even snel Joany geprobeerd te bellen, maar die was er niet... Dus nog maar even m'n ex-baas gebeld, Ronald, die zeer verheugd was mij te horen. Alles ging goed zei hij en hij had m'n nieuwsbrief uitgeprint en in de kantine opgehangen. Leuk om te horen.
Het gezellig borrellen was heel relax. De jongens natuurlijk met een borrel omdat het officieel mijn laatste biertje met hun was (Sven vervolgens, die met het idee komt, en vervolgens zelf een koffie neemt...). Iedereen was vrolijk en chill. Fantastisch. Want het laatste waar ik echt behoefte aan had was een melodramatisch gejank. Een traantje hier en daar is goed, en ontroert me, maar de sloten... Nee laat maar.
Jeroen @ Schiphol
Even een borrel drinken... gefilmd door Chris Pennings met de telefooncamera van Roy Peeters...
Iets wat ik al lang had willen doen was aan iedereen vragen wat ze het meest aan mij gingen missen. En tegelijkertijd zei ik tegen iedereen wat ik aan hun het meest ging missen. Sommigen antwoordde hier heel eenduidig op. Anderen vonden het maar moeilijk. Maar hoe dan ook was het ontzettend fijn naar mijn idee. Van mijn oma kreeg ik ook nog wat snoep voor onderweg.
Na deze mooie momenten begaven wij ons langzaam naar de douane. Waar het pijnlijke afscheid zou plaatsvinden... Maar gelukkig was iedereen er vrij duidelijk in. Iedereen wist wat er ging komen en was zich er van bewust.
Tegen mijn pilaar zet ik al mijn spullen en begin mijn rondje. Ik heb iedereen een persoonlijk woordje gegeven. Een knuffel, een kus, een zoen... Ik heb hier weer een gevoel meegemaakt voor de eerste keer. Zoals ik dat wel vaker heb gehad de laatste tijd... Het was het ultieme gevoel van vriendschap, het samenzijn, de band. Alles in z'n pure vorm. Een gevoel wat niet in woorden om te zetten is. Ik kan er uren over praten, maar ik zal het nooit kunnen beschrijven wat ik toen voelde. Zoals nu, zit ik er maar omheen te lullen.
Vervolgens pakte ik mijn spullen om te gaan. Maar nog voor ik ze goed en wel allemaal gepakt had, gooide ik ze weer neer. Ik moest en zou nog een keer met iedereen knuffellen. Groepsknuffel!
Ik pakte mijn spullen, deze keer echt, en riep dat ik iedereen zou gaan missen. Ik liep naar de rij voor de douane. Even wachten, controle, en ik was erdoor. Marloes schreeuwde nog een keer hard:"Ik hou van je!" Ik draaide me nog een keer om zei:
Stressen. Je hebt me vast wel eens zien stressen. Of bij een schubertiade of tijdens een andere voor mij belangrijke gebeurtenis. Maar niemand, zelfs ik, heeft mij ooit zo gestresst meegemaakt. Het was ook niet zomaar een gewone stress. Het was er een waarvan ik het ene moment helemaal stil werd, en het andere moment rondgierde door het hele huis. Waarvan ik het ene moment met iedereen tegelijk in conversatie was, en het andere moment het liefst alleen gelaten wilde worden. Hoe vreemd het ook was. Moodswings ten top. Zo erg zie je ze zelfs maar weinig bij een ongestelde vrouw geloof ik.
Eigenlijk had ik geen reden om te stressen. Al m'n spullen waren gepakt, de tassen gewogen. Natuurlijk had ik veel te veel bij me. 24kg aan bagage en 11 a 12 kg aan handbagage. Plus natuurlijk nog m'n cameratas (2kg). Verder had ik m'n kamer netjes opgeruimd, Floep netjes achter gelaten, m'n werkatelier (de garage) opgeruimd achtergelaten (met uitleg aan m'n moeder aangezien zij nu weer de doe-het-zelver in huis is), alle klusjes afgerond, en alle-andere-dingen-waar-ik-nu-even-niet-op-kan-komen klaar gemaakt.
Nog even snel een laatste blik door het huis en nog even snel m'n laatste piano-stuk spelen. Wie weet voor hoe lang... Ondertussen was Richard (die aangezien hij om 5 uur moest werken thuis eerder was gekomen om afscheid te nemen in plaats van mee te gaan naar Schiphol) foto's aan het maken van het huis. Die kan ik dan hier laten zien of gewoon even naar kijken als ik heimwee naar het huis en m'n bed heb. Marloes stond mij intussen bij met haar stille doch doordringende aanwezigheid, wat ik zeer op prijs stelde.
En daar gingen we dan. In de auto op weg naar Schiphol. Nouja bijna dan, want eerst moest ik nog afscheid nemen van Richard. Een van mijn beste vrienden voor een lange tijd. Een dikke knuffel en een ferme hand. Weinig woorden werden gesproken maar zeiden alles. Hoe eng het was... En er moesten er nog meer komen...
And of we went... Richard naar huis en ik naar Schiphol. Terwijl ik goed rondkeek voor de laatste keer gingen we ervandoor. Maarja, al snel sprong er ergens een leiding van binnen. Een zoutwater leiding. En eerst waren Marloes en Nienke, die naast me zaten in de auto, zo lief om me te troosten, maar al snel zagen zij de wereld ook wat wazig. Dus toen was Martijn de man die ons allemaal troostte. Het was even het besef dat je alles achterlaat. Want zoals ik eerder schreef, soms besef je het even voor 100%. En dat is je dan ook meteen te veel.
Als vanouds belde Michael op:"Ey, waar ben je?" "Op de parkeerplaats, ben er zo."
Nog even het ontroerende nummer op de radio afgeluisterd met z'n allen, en daarna naar de 'Meeting Point' waar al mijn vrienden zaten te wachten.
Daarna gingen we naar de incheckbalie. Samen met m'n vader bij de business check-ins inchecken. En al snel kwamen ook zij erachter dat ik teveel bij me had. Gelukkig was de medewerkster snel blij gemaakt met een Platina FD kaart... Thanks Pap! M'n bagage werd meteen doorgeboek naar Auckland, dus daar hoefde ik me ook geen zorgen meer over te maken.
Vervolgens gingen we met z'n allen wat drinken in het terras-restaurant. En terwijl de rest wat drinken aan het halen was liep ik het terras op. Uitkijken over het neerlandsche landschap. Nog even snel Joany geprobeerd te bellen, maar die was er niet... Dus nog maar even m'n ex-baas gebeld, Ronald, die zeer verheugd was mij te horen. Alles ging goed zei hij en hij had m'n nieuwsbrief uitgeprint en in de kantine opgehangen. Leuk om te horen.
Het gezellig borrellen was heel relax. De jongens natuurlijk met een borrel omdat het officieel mijn laatste biertje met hun was (Sven vervolgens, die met het idee komt, en vervolgens zelf een koffie neemt...). Iedereen was vrolijk en chill. Fantastisch. Want het laatste waar ik echt behoefte aan had was een melodramatisch gejank. Een traantje hier en daar is goed, en ontroert me, maar de sloten... Nee laat maar.
Jeroen @ Schiphol
Even een borrel drinken... gefilmd door Chris Pennings met de telefooncamera van Roy Peeters...
Iets wat ik al lang had willen doen was aan iedereen vragen wat ze het meest aan mij gingen missen. En tegelijkertijd zei ik tegen iedereen wat ik aan hun het meest ging missen. Sommigen antwoordde hier heel eenduidig op. Anderen vonden het maar moeilijk. Maar hoe dan ook was het ontzettend fijn naar mijn idee. Van mijn oma kreeg ik ook nog wat snoep voor onderweg.
Na deze mooie momenten begaven wij ons langzaam naar de douane. Waar het pijnlijke afscheid zou plaatsvinden... Maar gelukkig was iedereen er vrij duidelijk in. Iedereen wist wat er ging komen en was zich er van bewust.
Tegen mijn pilaar zet ik al mijn spullen en begin mijn rondje. Ik heb iedereen een persoonlijk woordje gegeven. Een knuffel, een kus, een zoen... Ik heb hier weer een gevoel meegemaakt voor de eerste keer. Zoals ik dat wel vaker heb gehad de laatste tijd... Het was het ultieme gevoel van vriendschap, het samenzijn, de band. Alles in z'n pure vorm. Een gevoel wat niet in woorden om te zetten is. Ik kan er uren over praten, maar ik zal het nooit kunnen beschrijven wat ik toen voelde. Zoals nu, zit ik er maar omheen te lullen.
Vervolgens pakte ik mijn spullen om te gaan. Maar nog voor ik ze goed en wel allemaal gepakt had, gooide ik ze weer neer. Ik moest en zou nog een keer met iedereen knuffellen. Groepsknuffel!
Ik pakte mijn spullen, deze keer echt, en riep dat ik iedereen zou gaan missen. Ik liep naar de rij voor de douane. Even wachten, controle, en ik was erdoor. Marloes schreeuwde nog een keer hard:"Ik hou van je!" Ik draaide me nog een keer om zei:
"Jongens, heel veel plezier dit jaar. Ik ga jullie allemaal missen."Vervolgens liep ik door het poortje en dacht...
posted by Jeroen Wilms | 3:20 a.m.
4 Comments:
Wow.... weet gewoon niet wat ik moet zeggen
ik vergeet deze dag gewoon nooit meer, das 1 ding wat ik zeker weet.
liefs, Marella
Hoi Jeroen, leuk om dit allemaal te lezen, je hebt het fantastisch opgeschreven !
Martijn, Nienke, papa en mama vanuit Elba.
Haha ik heb het niet gefilmd! Dat was Chris! Je hebt er zelfs een foto van!!!! :P
Heey lief,
Het was allemaal echt onwijs bijzonder, ik denk er nog veel aan terug. Met je familie in de auto, heel speciaal, met z'n alle op schiphol, onze laatste zoen, de groepsknuffel,jou gezicht door het raampje van de slurf, en toen je vliegtuig die opsteeg..
Een reactie posten
<< Home