Thinking, drinking, singing, swimming...

Het is nu precies 0.00 's nachts op 10 Juli 2006. Na een hele relaxte avond heb ik besloten weer eens een mooi verhaal te gaan typen voor mijn website. 1 dag voordat ik eindelijk aan mijn grote avontuur 'around the world' ga beginnen.

De laatste tijd heb ik zelf weinig geschreven. Ik heb wel veel gepost maar voornamelijk informatief of korte samenvattingen van ondernemingen. (Valt het jullie ook al op dat ik het vaak druk heb? Ik heb het excuus dat ik het druk heb namelijk al vaak gebruikt als verontschuldiging voor weinig schrijven. Het wordt dalijk waarschijnlijk niet veel beter ben ik bang...) En dat ik de laatste tijd veel heb ondernomen is wel zeker. Zoveel zelfs dat ik soms even de weg kwijt raak...

De laatste tijd, zo ongeveer vanaf het einde van mijn examens, zijn voor mij echt in een waas voorbij gegaan. Ik heb natuurlijk veel gewerkt. En dan 's avonds nog met vrienden afspreken. Vaak duurde het dan al snel weer tot in de vroege uurtjes. Zodoende werd mijn biologisch ritme helemaal omgegooid. Maar dat was het moet ik zeggen zeker waard. Ik heb echt een hele leuke tijd gehad met iedereen. Mensen van school, onbekenden, naaste vrienden, mijn vriendinnetje, mijn ouders en broertje en zusje, en nog veel meer om op te noemen. Het was gewoonweg geweldig. Natuurlijk alle examenfeestjes. Maar omdat ook veel van mijn vrienden inmiddels vakantie hebben gekregen werd het ook met hun vaak tot in de nacht gezellig. Even een biertje drinken was wel de bekendste de afgelopen tijd. Ten eerste dat het een typisch hollandse gewoonte is, en het altijd gezellig wordt. Met iedereen. Marella, Sven, Twan, Michael, maakt niet uit wie. Niet waar en niet waarom. Gezelligheid is altijd aan de orde. En ten tweede, dat ik dalijk een jaar lang niet zomaar meer ergens even een biertje kan drinken. Ook de vaak afsluitende kebab is vermeldenswaardig. Als het weer het toeliet waren zwemmen, varen en chillen natuurlijk altijd favoriet. Verder veel dingen gedaan voor NZ. Bagage in orde maken, bankzaken regelen, verzekeringen, een nieuw fototoestel uitzoeken, Skype in orde maken voor het thuisfront, en zo nog veel meer dingen.

Maar toch als ik daar nu allemaal aan terug denk, kan ik het me soms maar moeilijk voor de geest halen. Normaal kan ik dat haarscherp en binnen no-time weet ik vaak alweer helemaal hoe het zit. Maar nu even niet... Soms zie ik mezelf in helicopter-perspectief en denk ik bij mezelf:"Doe even rustig aan joh..." Het gaat nu allemaal steeds sneller en er moet nog wel het een en ander gebeurgen. Even lekker haasten... Goed voor de energie-behoefte... Want daar komt de waas misschien ook wel vandaan. De al dan niet verstopte vermoeidheid. Bij mij komt nu steeds meer het idee dat ik geen minuut meer wil missen van de voorlopig laatste tijd in Nederland. En ja, soms vergeet ik dan even mijzelf. Want tot in de kleine uurtjes doorgaan is leuk, maar ook de volgende dag gaat het leven gewoon weer door. Ik heb me daar dus klaarblijkelijk in vergist, want het is me op z'n tijd duur komen te staan. (Ik heb nu een flinke kriebelhoest en krijg ongeveer om het half uur een hoest-aanval.)

Gelukkig hebben mijn vrienden alle begrip voor mij en de situatie. Mede daardoor trek ik het nog steeds. Ze geven me steeds weer steun. Want ja, die is soms wel hard nodig. Tuurlijk is een uitwisselingsproject naar Nieuw-Zeeland voor een jaar leuk, maar het heeft ook z'n mindere kanten. En die confrontatie komt steeds harder aan. Ik heb er al vaker over geschreven... En tuurlijk waren de momenten die ik daarin beschreef soms pijnlijk. Maar nooit waren ze zo erg als nu. Het geeft een beetje het gevoel in een maandelijkse periode te zitten.
Het ene moment vind je het geweldig en wil je niets liever. Dan giert de adrenaline aan alle kanten door je lichaam en heb je de neiging ter plekke een taxi naar Schiphol te pakken en op het vliegtuig richting 'Down Under' te stappen.
Maar het andere moment zou je niets liever willen dan jezelf begraven in je beddegoed. Opgerold als een egeltje. In de foetus-houding die je als kind al zo lekker vond ligging. Vertrouwd in je ouderlijke huis en de bescherming daarvan genieten. Heerlijk om bij tijd en wijlen ook even stil te staan bij dat zo vanzelfsprekend geachte gevoel. Op die momenten vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Al die mensen die je moet achterlaten hier. Moet missen...

In eerste instantie had ik, een half jaar geleden, verwacht dat ik zenuwachtig zou zijn om daarheen te gaan. Tuurlijk ben ik dat. Eng als het is om over 2 nachtjes slapen helemaal alleen zonder iets of iemand de halve wereld over te reizen (normaal zou dit heel overdreven hebben geklonken...) en dan te worden opgewacht door mensen die jou een jaar lang zullen verzorgen en zullen behandelen als een van hun eigen kinderen... Mijn gastouders. En natuurlijk weet ik al behoorlijk wat over ze. Maar kennen doe ik ze echt nog niet, en zij mij ook niet. Het zal wel een leuke tijd worden waarin ik veel moet ontdekken en veel nieuwe uitdagingen ga tegenkomen...

Maar nog zenuwachtiger ben ik voor de terugkeer. En dat zullen velen van jullie gemerkt hebben. Want zijn al mijn vriendschappen die ik hier heb wel zo vanzelfspreken als ze lijken... Bij sommige hoef ik er geen vraagtekens bij te stellen... Bij sommige doe ik dat nu al. Een jaar is kort voor een mensenleven. Maar voor een vriendschap kan het een eeuwigheid lijken. Waarom ik dan het risico neem om dit te kunnen verliezen? Soms vraag ik mezelf dit ook wel af. Maar ergens van binnen weet ik wel waarom. Maar besef ik het ook? Dit zijn natuurlijk weer wat voorbeelden van de confronterende vragen die deze keuze met zich meebrengt. Ik denk niet dat ik het me al besef, maar weten doe ik het wel. Ik kan een vrij sociale jongen zijn. Maar ik heb wel een sterke persoonlijkheid die gestaafd wordt door een behoorlijke dosis eigenwijsheid. Een familiekwaal ben ik bang... Al zou iedereen tegen mij zeggen dat het niet verantwoord was. Ik wil het met mijn eigen ogen gezien hebben of met mijn eigen zintuigen hebben waargenomen. Laat mij maar tegen die stomme lantaarnpaal lopen. Maar ik leer er wel van. Weer iets eigenwijs...

Net stelde ik al even het contrast tussen weten en beseffen aan het licht. Deze 2 werkwoorden geven voor mij heel mooi het verschil weer tussen mijn verstand en mijn emotie. Want ik weet verdomde goed dat ik een jaar weg ga, en dat ik iedereen ga missen. Maar ik heb nog totaal geen idee dat het echt zo is. Zoals Bert het zo mooi zei:"Wat je niet ziet bestaat niet." Dit gaf voor mij zo mooi weer hoe die tegenstelling was. Want ik weet wel dat Nieuw-Zeeland bestaat. Maar totdat ik het gezien heb, heb ik nog niet echt het innerlijke gevoel dat het 'is'.

Want 'zijn' is waar het leven om draait. Wees jezelf en ben wie je bent. Laat je daarin door niemand in de weg staan... Als je iets wil bereiken in het leven zul je er zelf voor moeten werken en voor moeten opstaan. Er is echt niet iemand die dat voor je zal doen...
asdf
Laat het bovenstaande een aansporing zijn voor diegenen die ook een soortgelijk idee als mij hebben. Ik weet (en besef) dat ik soms heerlijk pessimistisch over mijn avontuur kan vertellen maar geloof me, de voorpret alleen al is zo ontzettend leerzaam en leuk.
Voorpret: Wat is dat nou precies? Je hebt bijvoorbaat pret over iets wat je nog te doen staat. Maar wat nou als het tegenvalt... Vaak kan dat dan al niet meer vanwege de enorme voorpret. Zo kom ik tot de conclusie dat hoe erg het ook afzien zou kunnen worden het komende jaar. Het kan niet meer kapot. Oftewel:

Ik heb er onwijs veel zin in...

Tot slot wil ik even iedereen bedanken die mij en mijn naaste omgeving zo lief behandeld. Ik krijg elke dag wel kaartjes, sms-jes, telefoontjes en noem maar op, om me een prettig jaar te wensen en mij en de thuisblijvers sterke te wensen.