Op reis, doch thuis.

Ik heb het hier zo geweldig naar mijn zin! Het begint hier als een 2de thuis te voelen. Al bljif ik me altijd trouw aan mijn vertrouwde plekje aan de Broekweg Wetering te Zoetermeer.

Ik heb het de laatste tijd zo druk, maar juist nu voel ik de meeste drang om weer te gaan schrijven. En zodoende. Het voelt hier nu allemaal zo vertrouwd. Het nieuwe huis is onder constructie, dus er heerst de nodige chaos in huis. Dat ben ik wel gewend van de familie Ramsay dus zo erg is het niet... Ik help waar ik kan, maar als ik geen zin heb, dan ben ik snel weg of heb ik een urgent mailtje.
Sinds ik terug op school ben, vanaf 7 februari, voelt het hier zoveel meer als thuis. Ik heb in de vakantie (een tijdje nadat m'n familie weg ging, en net voor school) een flinke dip gehad. De tijd van ongeveer mijn laatste post. Echter zodra ik terug op school kwam werd ik zo goed weer ontvangen en helemaal meegesleurd door mijn vrienden. Super. Ze zagen me niet meer als een 'uitwisselingsstudent', maar als een van hun. En dat maakte net dat verschil uit in omgaan enz. Het zijn nu de beste momenten achter elkaar met mijn klasgenoten en vrienden. De 3e dag terug op school werd al gezegd dat ik nu onderdeel ben van het meubilair.

Min of meer onverwachts waren er ook 4 nieuwe uitwisselingsstudenten. Dew, een thais meisje waar ik niet zo veel mee omga (maar wat voortdurend naar me zit te staren:S). Daarnaast heb je Gui en Birger. Respectievelijk van Brazilie en Duitsland (en ja je raadt het al, Birger [spreek uit als Burger] uit hamburg:p).
Als laatste Anni, een meisje uit estland. Met haar en Gui kan ik het heel goed vinden, Birger is echter een sulletje waar we ons alledrie aan ergeren. Maar dat zeggen we maar niet te hard, want hij en Gui zitten in dezelfde gastfamilie en we willen daar geen comotie doen ontstaan.

Het land verkennen doe ik niet meer zo veel. Al ben ik vorig weekend naar Taurange geweest wat echt cool was. Uitgaan, wat zowaar zonder problemen ging! Zaterdag de mount op geweest en s'avonds wezen schelpen graven op het strand met Huey, en zondag naar de kerk geweest. Dat was heel gaaf. Zo vriendelijk waren die mensen. Huey was een hele vriendelijke man van 39. Echt een toffe gozer die het nodige in z'n leven had meegemaakt. Ik heb 's avonds goeie gesprekken met hem gehad.
Mijn aandacht gaat nu meer uit naar het een fijne tijd hebben. Hoe dat dan ook mag wezen. Gewoon overal de leuke kant van blijven bekijken.

Ik begin steeds meer contact weer op gang te brengen met Nederland. 17 Juni komt steeds dichterbij. Vrienden in NL kijken er naar uit. Ik wel en niet. En mijn vrienden hier niet. ZO vreemd die dubbelle gevoelens.
Gelukkig kan ik dat steeds beter kwijt in mijn gitaar. Ik speel er vrij veel op. En ik kan er steeds meer zoals bij de piano m'n gevoel in kwijt. Helaas Kelly. Ik ga bijna nooit meer met haar lopen. Want ze is niet meer altijd om ons heen. Dus denk ik er niet zo snel aan. En ze heeft hele lange nagels. Als ze springt dan scheurt ze meteen me shirt (inmiddels al 4) en daar ben ik nou ook niet zo blij mee.

Er zijn nog duizend en 1 dingen die ik hier wil doen. En ik ga er gewoon voor om ze allemaal + nog veel meer te doen.

Dit was even een snel verhaaltje. Ik merk nu ook wel weer dat het eigenlijk helemaal niet zo veel werk is en dat ik ook gewoon een kort verhaaltje kan schrijven in plaats van een lang betoog.
Er komen er dus weer meer. En het stuk er tussen in, misschien kom ik er ooit nog eens aan toe om dat in te vullen. Laat ik het zo zeggen. Hoe dan ook is dit de beste tijd van mijn leven en ik zal het nooit vergeten.

Vrienden, familie en alle andere mensen in NL, ik kijk er naar uit om jullie weer te zien.