Kijk terug..

Ik rook een sigaret en staar tevreden over het water. Rimpelig ligt het daar maar, ondanks dat het windstil is. Bewegingsloos het water, en het staart tevreden terug. Even weerkaatste het nog de vlam van mijn aansteker, maar daarna verviel het toch weer in de veilige duisternis. Het geluid van de meerkoeten op het water draagt ver. Waarom maken die beesten 's avonds toch ineens zoveel geluid? Ik besluit na een paar seconden maar dat ze dat vast ook overdag doen. Overdag luistert er immers niemand naar ze.

En ik denk aan jou, ja. Ik verzink in de tijd. De tijdloosheid van het rimpelige water. Het ligt daar maar, starend, en ik kan niets anders verzinnen dan het simpelweg terugstaren. Wachtend op wie er het eerst in de lach schiet.

De kwetterende meerkoeten hadden nog eens een leven. Ze zwommen het hele jaar door, werden gevoerd door kinderen en oude mensen. De mensen daar tussenin waren aan het werk. Gelukkig zijn er ouderen. Mijmerend smijten ze stukjes oud brood naar de arme beesten. En je ziet ze welhaast wensen dat ze nog jong waren. Dan kijken ze verliefd naar de kinderen aan de overkant.

De tijd. Die grenzeloze eindeloze tijd is voor hen al gekomen. Maar toch gooien ze tevreden en liefdevol stukjes oud brood naar de meerkoeten, berustend. Ik ben jaloers op deze mensen. Jaloers op de rust, jaloers op de houding, jaloers op die bedwelmende tevredenheid. Zij hebben het al gezien, zij zijn er al geweest. Wij beginnen pas net. Wij zijn nog lang niet tevreden.

Hoe komt het dat wij altijd hunkeren naar meer.. Meer sigaretten, meer eten, meer muziek, verder weg? Waarom willen mensen altijd wat er mogelijk is? Ligt er onderhuids een brandende nieuwsgierigheid in ieder van ons, of is het de angst uiteindelijk met spijt terug te moeten kijken. En elke keer als je de eendjes voert met je kinderen denken: Wat als…?