So long farewell, Auf wiedersehen, Good bye

Al wil ik het niet graag erkennen, het is zo. Langzaam aan begin ik van mensen om me heen afscheid te nemen. Sommige bewust zoals onlangs al van een paar familieleden die ik niet zo vaak spreek. Maar ook onbewust. Je gaat je afzetten tegen mensen. Je voelt dat er een gat begint te groeien tussen jou en je vroegere maatjes. En jammer genoeg is dat niet alleen bij de mensen waar je alleen "hoi" en "doei" tegen zegt. Ook mensen die dichter bij je staan. Bij goede vrienden. Mensen met wie je echt een band hebt. En al wil je dit nog zo graag vermijden, het blijft, en wordt alleen maar erger. Je begint op die momenten wel in te zien en te realiseren dat een uitwisseling niet alleen maar voordelen met zich meebrengt. Soms kun je daar erg over in zitten. Je vraagt je af waarom je nou eigenlijk zo'n jaar naar het buitenland gaat en wat je ermee opschiet en mee denkt te bereiken. Alleen een hoop vrienden en familie die je met een kater achter laat. En daar ga je je daarna ook zeker schuldig om voelen.

Het grootste probleem komt op het moment dat je ziet dat je hier zelf ook een hele actieve rol in speelt. Je neemt afstand van deze mensen. Om ze niet zo erg te hoeven missen (wat hypocriet is want dat doe je toch wel), maar voornamelijk om het feit dat je met deze mensen niet meer zo goed kan praten als eerst. Tuurlijk over de dingen waar je het altijd al over had, maar niet over Nieuw-Zeeland. Dit geldt jammer genoeg niet alleen voor klasgenootjes en kennisjes, sportmaatjes, enz. ook voor je beste vrienden geldt dat. Ze maken niet hetzelfde mee als jij doormaakt en dat maakt het voor beide partijen vaak moeilijker om elkaar te begrijpen. Helaas is er ook geen echte remedie tegen deze gestaag van haarscheur to kloof groeiende scheiding.

Als laatste probleem komen de mensen die zich steeds meer aan je vast beginnen te klampen. Ze willen je, vaak 'onbewust', meer zien en zich bij je houden. Een soort compensatie voor wat gaat komen. Deze mensen hebben moeite je los te laten. En aan de ene kant doet je dat een groot plezier want je betekent blijkbaar heel veel voor deze mensen. Maar aan de andere kant begint het op den duur toch snel een punt van irritatie te worden. Niet dat je je wilt irriteren aan die mensen maar het gebeurt toch.

Voor al deze dingen geldt dat als je het ter sprake brengt bij de personen die hiervoor in aanmerking komen je vaak een soort afwerende houding krijgt met vaak een reactie in de trant van: "Neehoor, ik neem niet echt afstand van je. Dat zou ik nooit doen. Je bent echt een goede vriend en dat kan echt niet zomaar kapot." Maar van binnen weet je dan dat die mensen zich op dat moment zo rot voelen omdat ze erover moeten liegen. Wat voor jou een bevestiging van je vermoedens is.

Als laatste valt het me op dat vooral de vrouwelijke personen in mijn leven, of dat nou mijn vriendin is, m'n moeder, klasgenootjes, vriendinnen, tantes, collegea, zich vooral van het gedoe bedienen. De mannen zijn wat meer nuchterder. Dit tot mijn grote vreugde soms dat ik gewoon even met iemand kan praten die er makkelijk en duidelijk erover is. Al doet deze persoon vast ook wel wat. Waar ik vroeger toch het contact wat meer bij vrouwen op zocht zoek ik dat nu meer bij mannen. En dat is ook een confrontatie die ik niet leuk vindt...

Zo zie je maar dat zo'n uitwisseling je,voor dat je goed en wel vertrokken bent, een hoop over jezelf leert en je confronteert met je eigen gewoontes, doen en laten, en vooral de keuzes die je maakt.