Nog maar weinig dagen..., ...ook voor mij komt de confratie hard aan.

Ja jongens, de tijd gaat hard! Tegen wie heb ik het volgende niet gezegd?:"Ach joh, maak je niet zo druk. Het duurt nog een half jaar. En tegen die tijd komt het allemaal wel goed." Het zijn er maar weinig. Ik wist dat er nog een hoop dingen gedaan moesten worden maar deed het allemaal een beetje op m'n gemakje en maakte me er zelf eigenlijk nog het minst druk om. Veel mensen zaten er al aan te denken hoe 11 maanden zonder mij zouden zijn. Ikzelf dacht meer in de trant van het komt allemaal wel en ik ga er gewoon van genieten. Maarja ook ik ben een mens met "stemmingswisselingen". Want ik betrap mij erop dat ikzelf de laatste tijd ook vaak minder positieve gedachten heb over mijn uitwisseling naar Nieuw Zeeland. En dat is in sommige gevallen zachtjes uitgedrukt. Als ik zie dat mensen om me heen het er steeds moeilijker mee krijgen en het, net als ik natuurlijk, steeds dichter bij zien komen, voel ik me er soms nog wel eens schuldig over.

Toen ik het besluit nam om naar Nieuw Zeeland te gaan, had ik eigenlijk maar een klein benul van wat de gevolgen voor anderen daarvan zouden zijn. Gevolgend die zich uitstrekken. Die gevolgen beperken zich niet alleen tot mijn eigen leven. Het leven van mijn vrienden, kennissen en familie verandert hierdoor aanzienlijk. Maar ook daar houdt het niet op. Want ook mijn vrienden moeten ergens hun ei kwijt. En ook die mensen ondervinden gevolgen van mijn keuze. Enz., enz., enz....

Vanavond nog kreeg ik uit een onverwachte hoek een hart onder de riem gestoken. Van iemand voor wie ook de bovenstaande aliniea van toepassing is. Ik breng even een boekje naar Marella, een studievriendin. En nog voordat ik haar het boekje daadwerkelijk gegeven heb, zegt haar moeder dat ze het toch wel erg 'moedig' vind. Dat ze als ze er zo over nadacht toch ook wel graag ergens die keuze gemaakt zou willen hebben. Ik vraag enigzins overdonderd waar ze het over heeft. "Over je geweldige onderneming natuurlijk" .

Vanavond was natuurlijk ook weer de eerste avond van de Avond-4-daagse. Samen met Richard, Sven en Michael weer drinken, fluiten en stempelen. Helaas iets anders dan normaal... Geen bijzondere dingen. De stempels waren nog steeds hetzelfde: aan het eind van de avond helemaal kapot. Het weer: als vanouds regende het de eerste dag. De vrijwilligers: oude rotten met wat jong volk ertussen. Maar net dat ene. Vorig jaar: gratis drinken & eten op kosten van de organisatie. Dit jaar: 1 consumptie-bon voor eten tot max €10 en 1 consumptie-bon voor drinken tot max €3. En tja, laten we eerlijk zijn, we deden eigenlijk altijd mee voor het gratis bier na afloop. Helaas... Een tegenvaller.

Maar onder het genot van het enige zuinige biertje op de avond kwam ik weer eens (voor de zoveelste keer), tot de conclusie dat het leven lang niet zo vanzelfsprekend is. En al helemaal niet de aanwezigheid van vrienden. Zoals ik zat te denken over een paar oneliners die ik eerder deze week had gehoord. Zaten een paar vrienden naast mij heerlijk lol te maken. Ik genoot, al zagen ze dat waarschijnlijk niet.
Het leven is iets dat je hebt moeten opbouwen. En dat je, zonder er bij stil te staan, makkelijk kan ontglippen. Een ongeluk zit in een klein hoekje is een oude bekende, maar waar ik op doel is het sociale, emotionele en intilligente leven dat je hebt opgebouwd. De hobby's die je hebt, de mensen die je kent, de vrienden die je hebt gemaakt. Sta er eens een moment bij stil dat je, door een jaar weg te gaan, dit alles kwijt kunt raken.

Er zijn mensen die tegen mij zeggen:"Vriendschap sterft niet." Maar net zo goed zijn er mensen die me duidelijk maken dat ik, maar ook de thuisblijvers ontzettend veranderd zullen zijn. En ja, beide statements zijn waar. Ook hierin leer ik weer een beetje van het leven kennen. Mensen komen en mensen gaan, maar vriendschap kan niet vergaan.

Waar het in dit stukje vooral om draait is dat ik door het mezelf voorbereiden op de uitwisseling naar Nieuw Zeeland, die overigens morgen over precies 6 weken is, heel veel over mezelf en de wereld om heen leer kennen. Over hoe het leven soms een paradijs kan zijn. En dat dat keuzes met zich meebrengt. Het achterlaten van het een, en het ontdekken van het ander. De eeuwige sinusoïde. Het is in alles terug te vinden: liefde, werk, hobby, sport, zelfvertrouwen, zekerheid, onzekerheid, vriendschap, lol, verdriet, in het leven met al zijn facetten.

Het is een fase die ik doormaak. Zo hoor ik van verscheidene kanten. Maar ik ben er zeker van dat dit geen fase is. Het is het erkennen van iets dat vanaf nu mijn hele leven zal meespelen in al mijn beslissingen en keuzes.

Nu ga ik maar weer eens verder met mijn aardrijkskunde. Ik moest nog even wat leren voor mijn examen. Maar ik moest toch even mijn gedachten ergens op kwijt.