Speachless

Nog maar weinig dagen..., ...ook voor mij komt de confratie hard aan.

Ja jongens, de tijd gaat hard! Tegen wie heb ik het volgende niet gezegd?:"Ach joh, maak je niet zo druk. Het duurt nog een half jaar. En tegen die tijd komt het allemaal wel goed." Het zijn er maar weinig. Ik wist dat er nog een hoop dingen gedaan moesten worden maar deed het allemaal een beetje op m'n gemakje en maakte me er zelf eigenlijk nog het minst druk om. Veel mensen zaten er al aan te denken hoe 11 maanden zonder mij zouden zijn. Ikzelf dacht meer in de trant van het komt allemaal wel en ik ga er gewoon van genieten. Maarja ook ik ben een mens met "stemmingswisselingen". Want ik betrap mij erop dat ikzelf de laatste tijd ook vaak minder positieve gedachten heb over mijn uitwisseling naar Nieuw Zeeland. En dat is in sommige gevallen zachtjes uitgedrukt. Als ik zie dat mensen om me heen het er steeds moeilijker mee krijgen en het, net als ik natuurlijk, steeds dichter bij zien komen, voel ik me er soms nog wel eens schuldig over.

Toen ik het besluit nam om naar Nieuw Zeeland te gaan, had ik eigenlijk maar een klein benul van wat de gevolgen voor anderen daarvan zouden zijn. Gevolgend die zich uitstrekken. Die gevolgen beperken zich niet alleen tot mijn eigen leven. Het leven van mijn vrienden, kennissen en familie verandert hierdoor aanzienlijk. Maar ook daar houdt het niet op. Want ook mijn vrienden moeten ergens hun ei kwijt. En ook die mensen ondervinden gevolgen van mijn keuze. Enz., enz., enz....

Vanavond nog kreeg ik uit een onverwachte hoek een hart onder de riem gestoken. Van iemand voor wie ook de bovenstaande aliniea van toepassing is. Ik breng even een boekje naar Marella, een studievriendin. En nog voordat ik haar het boekje daadwerkelijk gegeven heb, zegt haar moeder dat ze het toch wel erg 'moedig' vind. Dat ze als ze er zo over nadacht toch ook wel graag ergens die keuze gemaakt zou willen hebben. Ik vraag enigzins overdonderd waar ze het over heeft. "Over je geweldige onderneming natuurlijk" .

Vanavond was natuurlijk ook weer de eerste avond van de Avond-4-daagse. Samen met Richard, Sven en Michael weer drinken, fluiten en stempelen. Helaas iets anders dan normaal... Geen bijzondere dingen. De stempels waren nog steeds hetzelfde: aan het eind van de avond helemaal kapot. Het weer: als vanouds regende het de eerste dag. De vrijwilligers: oude rotten met wat jong volk ertussen. Maar net dat ene. Vorig jaar: gratis drinken & eten op kosten van de organisatie. Dit jaar: 1 consumptie-bon voor eten tot max €10 en 1 consumptie-bon voor drinken tot max €3. En tja, laten we eerlijk zijn, we deden eigenlijk altijd mee voor het gratis bier na afloop. Helaas... Een tegenvaller.

Maar onder het genot van het enige zuinige biertje op de avond kwam ik weer eens (voor de zoveelste keer), tot de conclusie dat het leven lang niet zo vanzelfsprekend is. En al helemaal niet de aanwezigheid van vrienden. Zoals ik zat te denken over een paar oneliners die ik eerder deze week had gehoord. Zaten een paar vrienden naast mij heerlijk lol te maken. Ik genoot, al zagen ze dat waarschijnlijk niet.
Het leven is iets dat je hebt moeten opbouwen. En dat je, zonder er bij stil te staan, makkelijk kan ontglippen. Een ongeluk zit in een klein hoekje is een oude bekende, maar waar ik op doel is het sociale, emotionele en intilligente leven dat je hebt opgebouwd. De hobby's die je hebt, de mensen die je kent, de vrienden die je hebt gemaakt. Sta er eens een moment bij stil dat je, door een jaar weg te gaan, dit alles kwijt kunt raken.

Er zijn mensen die tegen mij zeggen:"Vriendschap sterft niet." Maar net zo goed zijn er mensen die me duidelijk maken dat ik, maar ook de thuisblijvers ontzettend veranderd zullen zijn. En ja, beide statements zijn waar. Ook hierin leer ik weer een beetje van het leven kennen. Mensen komen en mensen gaan, maar vriendschap kan niet vergaan.

Waar het in dit stukje vooral om draait is dat ik door het mezelf voorbereiden op de uitwisseling naar Nieuw Zeeland, die overigens morgen over precies 6 weken is, heel veel over mezelf en de wereld om heen leer kennen. Over hoe het leven soms een paradijs kan zijn. En dat dat keuzes met zich meebrengt. Het achterlaten van het een, en het ontdekken van het ander. De eeuwige sinusoïde. Het is in alles terug te vinden: liefde, werk, hobby, sport, zelfvertrouwen, zekerheid, onzekerheid, vriendschap, lol, verdriet, in het leven met al zijn facetten.

Het is een fase die ik doormaak. Zo hoor ik van verscheidene kanten. Maar ik ben er zeker van dat dit geen fase is. Het is het erkennen van iets dat vanaf nu mijn hele leven zal meespelen in al mijn beslissingen en keuzes.

Nu ga ik maar weer eens verder met mijn aardrijkskunde. Ik moest nog even wat leren voor mijn examen. Maar ik moest toch even mijn gedachten ergens op kwijt.

Zonder handen aan het stuur

AD Haagsche Courant 27 Mei 2006

Nieuw Zeeland - Een nieuw-zeelandse man is opgepakt voor onverantwoord rijgedrag. De politie had de automobilist laten stoppen omdat hij te hard reed. De man bleek geen armen te hebben en de auto te besturen met een voet op de pedalen en een voet aan het stuur. De 31-jarige bestuurder bezat geen rijbewijs, maar zei al jarenlang zonder ongelukken rond te rijden. (AP)

Hoe is het gegaan?

Afgelopen donderdag begonnen mijn eerste examens. Kwart over 1 's middags liep ik de gymzaal binnen... Afwachtend en benieuwd wat er komen ging, ging ik zitten. Ondertussen was de stress wel gestegen. Maar nog steeds vroeg ik mezelf hoe het toch kwam dat terwijl ik vijf jaar lang heb uitgekeken naar deze dag, de eerste dag van je eindexamens, ik nog steeds de echte stress miste. Nadat ik mezelf ervan had overtuigd dat het wel goed zou komen opende Gerard Zijlstra de zitting.
Na een uitleg van een kwartier werd de verzegelde envelop, gecontroleerd en wel, verbroken en werden de eerste examens uitgedeeld. Voor mij was dat M&O (Management & Organisatie, voor de leken onder ons soort basis bedrijfskunde).
De eerste vraag was ook meteen een pittige. Maar over het algemeen bestond het examen uit 2 soorten vragen: de weggevertjes en de instinkers. De één was zo makkelijk dat je er verbaasd van stond terwijl de ander een echte hersenkraker was. Gelukkig had ik wat eten en drinken bij me. Heerlijk even als afleiding ergens op kauwen... Na een uur kwam Wim de conciërge ook nog eens langs met een heerlijk kopje koffie. Goed voor de hersenactiviteit al die cafeïne.
Na de examens natuurlijk tot half 5 wachten en ondertussen aan elkaar vragen hoe het is gegaan. Als je dan hoort hoe anderen het hebben gemaakt ga je toch wel twijfelen. Om half 5 kregen we meteen de examens en je gewaarmerkt kladpapier.
Meteen na half 5 kreeg ik 3 smsjes van m'n ouders en Marloes: "En? Hoe ging het?". Dankjulliewel daarvoor.
's Avonds natuurlijk meteen de antwoorden nakijken op internet en een richtlijn voor je cijfer bepalen.
En ook de volgende dag weer naar school voor examens. In dit geval was ik toch nog wat zenuwachtig al had ik al een examen gehad. Wiskunde was namelijk dit jaar mijn slechtste vak. Maar gelukkig ging ook dit examen precies zoals het ander.

Ik moet dus zeggen dat deze eerste 2 examens behoorlijk goed gingen. Al zeg ik het zelf. Voor m'n M&O had ik 47 van de 61 goed wat inhoudt tussen de 6.9 en de 8.9. En voor m'n wiskunde had ik 58 van de 83 wat inhoudt tussen de 6.3 en de 8.3. Ik mag hier dus naar eigen zeggen zeer content mee zijn.

Morgen heb ik eerst geschiedenis en daarna nederlands. Ik denk ook wel dat deze vakken helemaal goed komen.

Ja toch wel...

Waar ik gister nog heerlijk naast Marloes wakker werd, aan het relaxen en het muziek maken was met Chris en Sven, en 's avonds met Michael aan het chillen, zit ik vandaag de hele dag met m'n boeken links en m'n computer rechts te leren. Ik werd vanochtend wakker met het verhelderende idee om toch maar eens serieus te gaan kijken naar die zogenaamde Examens.

Het stomme is dat examens niet eens zo heel speciaal zijn. Behalve dat in alle leerlingen van het betreffende vak in heel het land tegelijk het examen maken verschilt het maar bar weinig van een gewoon regulier schoolexamen. En ja die gymzaal..., die doet t m. Niet meer het oude vertrouwde lokaaltje maar een koele ruimte waar iedereen een eigen vaste plek heeft.

Dus moet ik bij deze toch concluderen dat ook ik ten prooi ben gevallen aan de landelijke epidemie die op dit moment heerst onder 16 tot 19 jarigen: EXAMENSTRESS. Ik hoop dat ik het hoofd een beetje koel kan houden en niet teveel overlast veroorzaak voor de mensen om mij heen. Maar zo wel, vergeef het me alsjeblieft...

Ik heb van meerdere mensen al kaartjes, sms-jes, telefoontjes en natuurlijk face-to-face succeswensen gehad, dus ik wil jullie daar hierbij voor bedanken.

Stressen..., ik?

Toen ik een tijdje geleden op deze weblog een stukje over de examenstress schreef had ik echt nog het idee dat ik doodzenuwachtig zou zijn vlak voor mijn eindexamens. Maar dat blijkt anders. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo zenuwachtig. Waar ik andere mensen om mij heen zich kapot zie leren, zit ik heerlijk van het mooie weer te genieten. Lekker 's ochtends vroeg ontbijten terwijl ik buiten in de hangmat het boek Les Miserables van Victor Hugo lig te lezen. Ik kan op dit moment wel zeggen dat ik geniet van het leven.

En natuurlijk weet ik ook wel dat ik eigenlijk zou moeten leren. Maar ach, mijn cijfers zijn dusdanig dat nu ook wel eens rustig aan mag doen. Ik heb het de laatste tijd namelijk erg druk gehad. De laatste dingen op school, werken, bijklussen. En natuurlijk niet te vergeten Hr. Ms. Floep. Deze heb ik met hulp van een stel vrienden weer helemaal bijgewerkt voor een volgende fantastisch en veelbelovend vaarseizoen. Daarnaast hebben we dit jaar ook onze eigen boei neergelegd om mensen erop te attenderen dat het in de buurt van de boei een "stiltegebied" is. BOEIend zul je dan wel denken.


De laatste tijd heb ik naast deze grotere klussen ook heel veel kleine klusjes gedaan die ik eigenlijk af wilde hebben voor ik naar Nieuw Zeeland ga. Doe-het-zlef dingetjes in huis bijvoorbeeld. Ik heb inmiddels een aardige waslijst van dingen die ik nog wil en moet doen. Dus ik ben daar ook de komende tijd nog veel bezig.

Maar natuurlijk allereerst mijn examens. A.s. donderdag heb ik M&O, vrijdag wiskunde, maandag geschiedenis en nederlands, en verder moet ik het nog even opzoeken. In ieder geval wordt het toch maar eens tijd dat ik me daarop ga concentreren. Maar wel met gezonde tegenzin.

Tickets binnen!

Mijn tickets zijn eindelijk binnen. Hieronder kun je ze zien.
De vluchtgegevens kun je in het archief vinden.


Ik moet zeggen dat het kunnen vastpakken van je tickets toch een aardige kik geeft. Het geeft je een goed gevoel, een gevoel van voldoening. Het gevoel dat je werkelijk gaat. Je voelt je een moment helemaal geweldig omdat je gewoon een reis naar de andere kant van de wereld in je handen hebt. 12657km verder.

En zoals maar al al te vaak is gebleken bij dit avontuur heeft dat gevoel jammer genoeg ook weer z'n keerzijde.