Auckland

Rust... Iets wat ze hier heel goed kennen. Ze doen hier alles rustig aan. Heel 'relax'. En ik ga daar heerlijk in mee. Gewoon lekker onthaasten en het leven per dag leven...
Maar soms wordt je daar ook helemaal gek van. De apatie straalt er zo vanaf dat het je gewoon moe maakt. En daar moet je dan wat aan doen...

Zo gezegd zo gedaan. Ik ben vrijdag-middag op de bus naar Auckland gestapt. Dat ging niet zomaar. Ik heb er de hele dag naar moeten zoeken wat voor tijden de bus vertrok van Ngaruawahia. Ze gebruiken hier het internet echter nog niet optimaal. En uiteindelijk had ik nog niet de goede tijd gevonden. Dus op geluk maar bij de bushalte gaan zitten en wachten. Ik kwam er een jongen tegen die me meteen vroeg of ik die uitwisselingsstudent was waar iedereen van gehoord had.
Gelukkig kwam al snel de bus... Voor de NZ Intercity bussen moet je van te voren je ticket booken. Dat had ik dus niet gedaan. Maar ik had een hele aardige chauffeur die me wel meenam voor contanten. Dus heerlijk even m'n mp3-speler opzetten voor een uurtje en heerlijk beetje hobbellen in een vrij chille bus.
Het tweede uurtje zat ik met een cameraman van TV1, TV2 en TV3 (het NED1, NED2 en NED 3 van hier. Echter met een stuk beter keus uit programma's (waaronder the OC)) en een boardingschool jongen uit Cambridge. Hele leuke gesprekken over allerlei dingen. Dat is echt heel leuk hier. Je kunt echt met Jan en Alleman gaan praten en een leuk gesprek hebben.

Twee uur later in Auckland zat ik te zoeken naar de grote Skytower. Maar ik kon 'm niet vinden. Dus ik vroeg me af of we wel in het centrum waren. Jahoor meneer. Dus ik maar uitstappen. En jahoor. 328 meter boven me torende de Skytower van Auckland. Vandaar dat ik 'm ook niet kon zien...

Wouter was vanuit zijn hockeytoernooi op de verkeerde bus naar het centrum gezet. Zijn bus ging naar downtown. Daar moest hij dus of op een bus naar Skycity wachten of een stukje wandelen. Nouja, dan maar wandelen. Dus daar kwam hij een kwartiertje later op z'n dooie gemak aangelopen. Maar wat hij te vertellen had was anders. Hij kon maar niet ophouden over een of ander briljant kruispunt...

Aangezien we beide nog niet echt gegeten hadden besloten we maar even snel een mac te pakken. Dus hup met z'n twee door een miljoenenstad alsof het ons thuis is. We kwamen op weg dan ook langs het briljante kruispunt. Wat was nou het geval, op dit kruispunt mochten alle auto's rijden tot een bepaal moment waarop alle stoplichten voor de voetgangers op groen gingen en je elke kant op mocht lopen. De mensen liepen daar dan ook in elke denkbare richting over het kruispunt. Geweldig. Heel grappig om te zien en tussen te lopen. Toen snapte ik Wouter wel weer een beetje.

Na de snelle hap gingen we op zoek naar de Link-bus naar de wijk waar Joris en Marloon wonen. Ondertussen nog even snel een ijsje als toetje (Toetjes kennen ze hier trouwens niet echt. Echt iets Nederlands). Het vinden van het juiste bushalte kostte echter wel wat tijd. De verschillende busmaatschappijen in Auckland hebben ook allemaal hun eigen bushaltes. We hebben in die tijd dan ook 2x Queens street en Victoria Street afgelopen. In de Link-bus ontmoette we een vrouw die 3 jaar in Amsterdam had gewoond. Die hoorde ons Nederlands praten en herkende het. Wel gezellig. Dat zou in Nederland toch wat moeilijker gaan om zo met een wild vreemde te zitten kletsen in de bus. We vertelden de vrouw waar we naar toe moesten. Zij moest er eerder uit maar was daarmee wel zo aardig om de buschauffeur uit te leggen waar wij er uit moesten. Die waarschuwde ons dan ook heel relax toen we er uit moesten.

Eenmaal in Parnell (Joris' wijk) aangekomen was het nog even zoeken maar aan de hand van een half kloppende route beschrijving van Joris vonden we onze weg. We kwamen dus uiteindelijk rond half 10 's avonds aan. We werden heel vriendelijk en op z'n Nederlands ontvangen. Heel chill.

Het eerste uur was vooral elkaar wat meer leren kennen en de verschillen tussen de boeren en de kiwi's en verder ging over alles en niets. Later besloten Joris, Wouter en ik om nog even te proberen de kroeg in te gaan. Dat lukte echter niet helemaal. Er waren wel wat gezellige kroegen maar daar kwamen we niet binnen aangezien we nog geen 18 waren. Joris wist nog een cafe helemaal onderaan de berg waar we vast wel binnenkwamen omdat ze er nooit mensen hadden en dus vast al wel blij met ons waren.
Dus even een paar biertjes gedronken wat bijgekletst en weer naar huis. Als snel gingen we naar bed want we wisten dat we nog een actief weekend voor de boeg hadden.


De volgende morgen werd ik al vroeg wakker na een hele koude nacht en 3 keer wakker worden. Die bolle (Wouter) wilde zo graag de louvres open omdat hij al een week op een muffe kamer had geslapen. Lekker dan, in een slaapzak die tot m'n ellebogen kwam. Daarna meteen maar Milou gebeld wat we zouden gaan doen die dag. Zij had bedacht om naar Rangitoto, een eiland net uit de kust van Auckland in de Hauraki Golf, te gaan. Wij hadden de avond ervoor echter al gesmst dat dat geen goed idee zou zijn omdat we dan te vroeg wakker moesten worden. Dus maar afgesproken om om half1 bij de Skytower te zijn (altijd handig zo'n orientatiepunt... dat zou later nog meer blijken). Dus heerlijk op het gemakje wakker worden en even onze saldo's checken op internet. Milou had ons 's ochtends gezegd dat we misschien toch nog maar kaartjes moesten proberen te krijgen voor de rugby wedstrijd. Haar gastvader had gezegd dat er daar altijd wel mensen waren die last-minute hun tickets kwijt wilden. Dus wij ook nog even op Trade Me (de NZ variant van marktplaats). Maar helaas, na wat aanbieders gebeld te hebben vingen we toch bot...

Om half 1 waren we bij de Skytower waar we Milou en een vriendin, Antonella, van haar tegen kwamen. Antonella is een Italiaanse uitwisselingsstudente die bij Milou op school zit. Samen met hun liepen we naar Britomarte waar we een andere vriendin van hun zouden opwachten. Onderweg daarheen liepen we echter even wat om omdat er een groot protest bezig was. De tweede al die wij zagen in 24-uur. De eerste was een protest tegen het gebruik van 'tasers' door de New Zealand Police. Het tweede protest was voor toelating van een bepaald medicijn.
Omdat 2/3 van de Nieuw Zeeland bevolking in Auckland woont is het er zo'n beetje hetzelfde als onze randstad. He, dat is wel een goede vergelijking. Het is echt net als onze randstad. Ook met 'groene' stukken er tussen zoals ons zogenaamde 'groene hart'.

De andere vriendin heette Silvia, ook een Italiaanse uitwisselingsstudente. Met z'n vijfen gingen we in de Foodcourt (die hebben ze hier trouwens in elk zichzelf respecterend winkelcentrum) even eten. Daar besloten Wouter en ik dat we rond 3 uur alsnog naar het Eden Park Stadion zouden gaan om alsnog kaartjes voor de All Blacks wedstrijt zouden proberen te regelen. We zouden hun een uur later daar weer treffen.

Dus na de lunch gingen we snel treinkaartjes kopen. Maar toen we toch bij het station waren besloten we maar meteen de trein naar het station te pakken. En ik moet zeggen dat wij in Nederland ziekelijk kunnen klagen over het treinvervoer, maar wij zouden het hier echt niet overleven. Ze weten hier echt niet wat op tijd is en wat een rechtstreekse verbinding is. De duur zou 15 minuten moeten zijn. Echter na 25 minuten waren we er nog niet.

Eenmaal bij het stadion moesten we dus op zoek naar kaartjes...

En tja daar sta je dan, aan de andere kant van de wereld met 160$ (80 euro). Iedereen te vragen of ze kaartjes over hebben en of ze als ze iemand tegen komen die dat wel heeft naar je toe willen sturen. En zolang je maar blijft lachen en vriendelijk zijn en zij ook tegen jou is het eigenlijk nog gezellig ook. Je komt allemaal mensen tegen. Onze strategie was om iedereen te laten weten dat wij graag kaartjes wilden...

In tussentijd hadden we een groot aanmoedigins shirt voor de All Blacks ondertekend in het Nederlands en met meiden zitten praten. De meiden moesten er echter al snel weer vandoor want ze wilden wel op tijd bij hun plaatsen zijn. Wij voelden ons aardig 'ditched'. Maar we gingen er gewoon tegenaan met goede hoop. We voelden gewoon dat het zou gaan lukken.

Na ruim anderhalf uur bij het stadion staan begon onze actie vruchten af te werpen. Een vrouw kwam naar ons toegelopen met een kaartje over. Ze vroeg of we nog steeds op zoek waren naar kaartjes. "How much? 50$? Deal!" Dus daarna hadden we in ieder geval 1 kaartje. En 1 los kaartje nog te pakken krijgen is makkelijker. Dus hup op zoek naar de tweede. Maar dat werd toch wat moeilijker. Ook omdat de wedstrijd al bijna begon...

Net op tijd belde Milou echter weer van uit het stadion dat ze nog iemand met 2 kaartjes over had gevonden. Dus we spraken snel af bij de in/uitgang. Daar konden we van een medewerkster binnen 2 kaartjes voor 40$ naast elkaar krijgen. Dus hup meteen doen! Snel dag zeggen tegen Milou en daarna kijken waar in het stadion we eigenlijk konden zitten.

Toen kwamen we er ook al achter dat 141, het vak waarin wij zaten, midden in het midden van het veld lag direct naast de spelers-ingang. Het 3e kaartje hebben we toen met 10$ winst nog snel aan een andere jongen verkocht die we hadden opgemerkt als een andere gegadigde voor resterende kaartjes. Hij had echter niet genoeg geld bij zich dus moest gaan pinnen. Maarja wij vertrouwden het maar half want wie wist waar hij ons mee naar toe zou nemen maar liepen bedachtzaam mee. Het was gelukkig met de goede bedoelingen want 200m verderop om de hoek was een benzinestation waar hij ging pinnen. Wouter liep mee en ik zou achterblijven met de camera's en spullen. Uiteindelijk hebben we het ook nog even tegen een security persoon gezegd dat wij even tickets gingen verkopen en of zij even een oogje in het zeil wilde houden.

Na de geslaagde trade gingen we nog even op zoek naar 'goodies' die ze daar gratis uitdeelden. Van de meiden hadden we al een gratis Mastercard stadion kussen gekregen. Maarja die konden we nergens meer vinden. Gelukkig dankzij de nood-creditcard konden we er nog 2 krijgen (1 voor Joris en Marloon (we moesten ze toch ergens mee bedanken) en 1 voor ons): er was een speciale ingang voor Mastercard-houders waar wij dus ook meteen gebruik van maakten. Daar kregen we voor ieder nog een kussen.

Eenmaal binnen konden we ons geluk niet op. We waren binnen! Wat een kick geeft dat. Om aan te komen met niks en te toch nog kaartjes te kunnen krijgen voor de laatste westrijd van de All Blacks die ze dit seizoen in NZ zouden spelen. En ook nog eens de beker-wedstrijd van de Tri Nations Cup (Tri Nations: Zuid-Afrika, Australie en Nieuw Zeeland).

We konden daar ook nog grote Philips sponsor borden pakken. Jahoor, dat kan er ook nog wel bij. En omdat het rondhangen bij het stadion je niet in de koude kleren gaat zitten, al kon ons dat op dat moment weinig schelen, hadden we fikse honger en pakten nog even lekker een patatje voor we naar onze plaatsen zouden gaan.

Toen we eenmaal naar onze plaatsen liepen kwamen we erachter dat ze wel heel dicht op het veld waren... Namelijk de eerste rij. Je moest ons toen zien. Een lach van oor tot oor en helemaal blij. Wat gaaf. Wat we nog het leukste vonden bijna was dat we voor minder geld dan de meiden (52$) veel betere kaarten hadden. Het enige was dat we midden in een veld met Walibi (Zuid-Afrika: Springboks; Australie: Walibi's; Nieuw Zeeland: All Blacks) supporters zaten. Maarja dat kon de pret niet derven.

We hebben ontzettend genoten daar. Lekker meedoen en fantastische foto's gemaakt.
De wedstrijd eindigde met 34-27 voor de All Blacks. We snapten eerst de puntentelling niet helemaal maar naar mate het spel vorderde begonnen we het spel toch wel wat meer door te krijgen. De puntentelling snapten we aan het eind.

De Walibi's waren vrij associaal tijdens de prijsuitreiking want het stadion was binnen ongeveer 3 minuten half leeg. Wij bleven natuurlijk want we wilden alles meemaken en zien.

Na de wedstrijd was het een drukte van jewelste buiten.


Ik heb er een tijdje tegenaan zitten hikken om dit mega stuk te schrijven. Voornamelijk omdat het zo veel was dat ik in dat weekend heb meegemaakt en ik daarom geen zin had het allemaal op papier te zetten. Gelukkig voor jullie heb ik me zelf er toch even toe weten te zetten. Ik hoop nu echter dat de post niet te groot is. Als het nog niet af is wordt het nog vervolgd...

Er komen nog veel meer foto's bij maar ik dacht dat het toch maar eens hoog tijd werd om eerst eens een verhaal online te zetten.