Bay Of Islands

Een van de mooiste plekken op aarde die ik ooit gezien heb. Fantastisch gewoonweg.

Woensdag ochtend om 7 uur vertrokken we naar het noorden. Op de heenweg hadden we behoorlijk wat regen maar ook zon. Ik heb heel wat regenbogen gezien die ochtend aangezien we maar onder de regen en er weer uit bleven rijden.

De tocht was voor het merendeel in het busje/bus om gewoon wat van het landschap te zien. Fantastisch, niks ergs aan.

In de middag kwamen we bij Waipoua Kauri Forest aan waar Tane Mahuta, de grootste Kauri boom groeit. De Kauri boom is een boom die alleen in Nieuw-Zeeland wordt gevonden. Tane Mahuta is 1500 jaar oud, 51,5 meter hoog en heeft plekken met een diameter tot wel 16 meter. Een echte natuur-reus/schat van het land hier.
Het plan was om nog verder te gaan naar Cape Reinga (het uiterste noorden van NZ) en ninety-mile beach te gaan. Cape Reinga is de plek waar de Maori's geloven dat hun ziel het land verlaat. Helaas konden we daar niet meer naar toe. En gingen we meteen naar ons verblijf.

Northland College is een high school met 18km² terrein. Met daarop de grootste boerderij in de regio en een eigen hostel. Daar verbleven wij met de school.
Uiteraard was er een welkomstceremonie, een powhiri, met de kapa haka groep die ons ook gedurende het hele verblijf hielpen bij alles. Kai (maori woord voor eten) was heerlijk. 's Avonds hadden we een sport avond om er even alle energie uit te rennen.

De volgende ochtend begonnen we met ochtendgymnastiek om 6 uur. En je moest die bruggers eens horen. Tjee, wat kunnen die zeuren zeg! En maar stoer lopen doen overdag, zoals het een echte brugger betaamt...
Na Kai kregen we van een paar senior-leerlingen een tour door de omgeving. We stoppen onderweg naar Waitangi en de echte Bay of Islands even bij Haruru Falls. Een prachtig natuurlijk waterwerk net langs de weg. Heel onopvallend, maar super vanuit het goede perspectief.

Vervolgens ging onze reis verder naar de Treaty grounds bij Waitangi. Dit is de plek waar de Treaty of Waitangi is ondertekend. Deze treaty schreef dat Nieuw Zeeland tot de Engelse Gemenebest behoorde. Daar werden we door de plaatselijke kaumatua (beheerder en soortemet van priester) verwelkomd met een powhiri. De paar dagen in het noorden waren behoorlijk Maori. Hij liet ons een grote waka (kano) zien waarin de eerste 120 Maori krijgers aankwamen. Daarna liepen we de klif op naar de echte treaty grounds zelf en liet hij ons de vlaggenmast zien. Bovenop de vlag van NZ, links die van de Maori's (oorspronkelijk hebben de maori's geen vlag maar omdat ze zonder vlag geen handel mochten voeren moesten ze er een verzinnen) en rechts de Union Jack (Engelse vlag). Dit liet de samenleving van NZ zien.

Na een bezoek aan de plaatselijke Marae en het terrein gingen we naar Paiha waar we op een cruise stapten die ons door de Bay of Islands zou brengen. Een hele rondleiding met fantastische uitzichten (niet voor niks dat er die 3 dagen met 2 camera's al 1500 foto's werden gemaakt). Net toen ik een stewardess vroeg naar wilde dolfijnen sprongen er naast ons 3 uit het water! Fantastisch! Iets wat stiekem een aparte droom dan heel NZ was. Om ooit eens wilde dolfijnen te zien. Prachtige beesten gewoon. Gelukkig krijg ik die kans nog eens op de zuidereiland tour!

Na deze avonturen en een goede maaltijd gingen we 's avonds naar de Ngawha Hot Springs (spreek uit als Nafa. De 'nga' aan het begin van een woord in het maori is na, en de wh is een f). We dachten eerst dat het een aardverwarmd zwembad was, maar toen we dichterbij kwamen roken we de sterke zwavel geur al. Het waren hete modderpoelen. Een NZe specialiteit. Veel kids gingen niet zwemmen, bang om vies te worden. Maar ik moest het toch proberen. En het was lekker joh!

De volgende dag weer ochtendgymnastiek en een goed ontbijt. En net zoals de dag ervoor de Karakia (het maori woord voor gebed) met de gast school. Dit deden we trouwens wel vaker. Na dit alles en een vaarwel van de school met een haka (een haka is een uitdaging, een challenge), als uitnodiging om weer terug te komen gingen we naar Ruepekapeka, de plek van de laatste slag tussen de maori's en de britten. Dezelfde Kaumatua als de dag ervoor had ons hiervoor uitgenodigd. Deze man was van het soort die je een seconde ziet en je er meteen respect voor hebt. Een aardige, innemende man. Het plan was eerst om naar Cape Reinga te gaan die ochtend maar deze uitnodiging krijg je niet nog eens. Daar gingen we dan ook op in.

Ruapekapeka was heel leuk. De wijze liet ons zien hoe de maori's de slag hadden gewonnen: door gaten in de grond waar zij zich in verborgen. Door op het commando van een man allemaal tegelijk uit de grond te schieten en daarmee de vijand te verrassen. Wij jongens moesten eerst het slagveld op en ons in de gaten verbergen. De meiden kwamen later. Wij jongens hadden inmiddels al geoefend op een verrassing. Toen de wijze de meiden meenam naar het slagveld riep hij ons op met z'n commando. Geweldig! Je had de gezichten van de meiden moeten zien...

Na deze leuke en leerzame activiteit gingen we naar Whangarei waar we even snel lunchten bij de mac. Daarna gingen we naar Waiwera Spa Resort. Dit keer een echt zwembad met waterglijbanen maar ook een spa. Heel relax.

En in tegenstelling tot de Wellington trip waren we 10 minuten te vroeg thuis.

Het was ook deze dagen dat ik van de buschauffeur (een hele aardige man) de bijnaam Poto (met een horizontaal streepje op de 1^e e) kreeg. Poto betekent in het maori kort. Ik gebruik het nu vaak als iemand mijn naam niet kan zeggen; 80% dus.