Schaappie schaappie...

Vandaag heb ik een schapenhart moeten ontleden met biologie. Wat een heerlijk smerig werkje is dat! Bah. Maar wel heel leuk. Er zijn foto's van gemaakt maar die moeten nog worden afgedrukt...
Binnenkort hier te zien:
Ik als bioloog

Quake measuring 5.2 jolts New Zealand

WELLINGTON: A magnitude 5.2 earthquake shook New Zealand's central North Island before dawn on Tuesday, but police said there were no immediate reports of injury or damage.

The earthquake, centered 30 kilometers northwest of Lake Taupo, at 6.08 am occurred at a depth of 170 kilometers and was felt in parts of eastern North Island, geological agency GNS Science, said.

New Zealand sits above an area of the earth's crust where two tectonic plates are colliding and records more than 14,000 earthquakes a year - but only about 150 are felt by residents.

Fewer than 10 a year do any damage.

The Defense

Characters tend to be either for or against the quest. If they assist it, they are idealized as simply gallant or pure; if they obstruct it, they are characterized as simply villainous or cowardly.

Hence every typical character . . . tends to have his moral opposite confronting him, like black and white pieces in a chess game.

-Anatomy of Criticism
Northrop Frye

Remember that the toes you step on today could well be attached to the legs that support the arse you need to kiss tomorrow...

Ngaruawahia Community House
18 - 8 - '06

TV3 banned from Parliament

TV3 slapped with ban from debating chamber for three days after showing Ron Mark giving the finger while seated - 28 August 2006

---

TV3 has been banned from filming in Parliament's debating chamber for three days after showing footage of Ron Mark giving the finger to Tau Henare.

The Speaker has made the decision today and the ban takes effect from tomorrow.

TV3 Director of News Mark Jennings says the station will take its punishment. But he says now is the time for a change in the rules.

He says the public has a right to see the bad behaviour taking place in the debating chamber.

He believes politicians need to take responsibility for their behaviour and stop shooting the messenger.

© 2006 NZCity, NewsTalkZB

Nieuw huis? Wie weet?

Update 28 Augustus 20.45 Pacific Time: Het is nu zo goed als zeker dat we gaan verhuizen hier. Geweldig wordt dat! Lekker klussen! In 3 dagen weten we het zeker... dus hoop nog even goed mee...

Mijn gastouders zijn op het moment aan het kijken naar een nieuw huis. Dit wordt dan het 3e huis... In een ervan wonen wij, en in de tweede nu woont mijn gastzus in onderhuur. Het nieuwe huis waar we misschien gaan wonen heeft een zwembad, een echte 'mancave', garage, 4 slaapkamers, grote keuken en lounge en een mooie tuin. Nadelen zijn alleen dat de vorige bewoner zelfmoord heeft geprobeerd te plegen in het betreffende huis. Dit is echter mislukt want het vuur was niet heet genoeg. Hij had benzine over zich heen gegoten en aangestoken nadat zijn vriendin hem de bons had gegeven. Hij had er mee gedreigd maar zij was er niet op in gegaan. Toen hij zichzelf uiteindelijk aanstak is zij naar buiten gelopen, heeft 111 (onze 112) gebeld en is ervandoor gegaan. Verder ligt het naast de snelweg (wat wij in Nederland een rustige provinciaalse weg zouden noemen) wat voor wat lawaai zorgt. We gaan er echter als het doorgaat een goede schutting omheen bouwen. De makelaar kwam net langs. Anne & Phil hebben een goed bod gedaan en nu maar wachten op het antwoord. Hoop even met mij mee jongens! Ik wil wel een zwembad in mijn achtertuin...

De smaakpolitie! / The inspectors!

Vandaag ben ik naar de Waikato Technische Universiteit (Waikato Institute of Technology - Wintec) geweest voor een cursus in voedselveiligheid en hygiene in commerciele keukens. De cursus was een onderdeel van het vak hospitality. Om nou alle 'credits' voor het vak te halen moest je een dit onderdeel hebben gedaan. Dus tja, dan ga je ook maar mee.

Op zich was het heel veel herhaling van dingen die ik al wist maar met wat meer achtergrond informatie. Het ging onder andere vrij diep in op micro-organismen. Leuk was dat we van allerlei plekken bacterien moeste verzamelen in potjes met schapenbloed en kweken. Deze gaan we deze week maandag bekijken en onderzoeken. Lekker doen.

Aan het eind van de dag werden we in het diepe gegooid in een commerciele keuken en moesten we allemaal sandwiches maken op de hygienische manier. Wat een gedoe is dat zeg! Bij alles wat je doet hebben ze wel iets te zeggen of op aan te merken. Leuk maar soms ook heel enorm irriterend.

Overal was het een hele leuke ervaring. Volgende week maandag moet ik er weer heen en krijg ik er een internationaal certificaat van. Altijd gunstig dus...

Just a ride - Jem

Life, it servels so strange,
it's so full of change
If you think that you've worked it out then,
beng, my head in the blue
something happens to you,
to trow you of course,
and then you
break down yeah you break down, don't you break down
Listen to me...

Because it's just a ride, it's just a ride
no need to run no need to hide,
they don't take you round and round,
sometimes you're up something you're down
it's just a ride, it's just a ride,
don't be scared don't hide your eyes,
it may feel not so innocent,
but don't forget it's just a ride...














trust, we don't wanna hear,
it's too much to take,
don't like to feel out of control
so he me complain,
ten times a day
and when we don't go away
we break down, yeah we break down, don't you break down,
listen to me

Because it's just a ride, it's just a ride
no need to run no need to hide,
they don't take you round and round,
sometimes you're up something you're down
it's just a ride, it's just a ride,
don't be scared don't hide your eyes,
it may feel not so innocent,
but don't forget it's just a ride...

slowely, oh so very slowely
except there is no getting off
so with it, just gotta go with it,
cause it's right, never gonna stop ( stop, stop, stop)
break down, don't you break down,
no need to break down, no need at all

because it's just a ride, it's just a ride
no need to run no need to hide,
they don't take you round and round,
sometimes you're up something you're down
it's just a ride, it's just a ride,
don't be scared now dry your eyes,
it may feel not so innocent,
but don't forget it's just a ride...

because it's just a ride, it's just a ride
no need to run no need to hide,
they don't take you all a round,
sometimes you're up something you're down

it's just a ride, it's just a ride,
don't be scared now dry your eyes,
it may feel not so innocent,
but don't forget it's just a ride...

My ride

Vanmiddag vroeg Phil of ik even mee ging voor 'a ride'. "Yeah, I'll go with yah. I've got to do my Auckland and Dame Te Ata Funeral articles but I can't be bothered at the moment." Dus hup daar stapte ik in de auto. Anne zei nog snel dat ik m'n camera maar moest meenemen. Okee, ik neem 'm wel mee.


En toen gingen we de heuvels in om een paar broden naar een vriend van Phil te brengen. Heerlijk met 100km/u over een oude weg die dwars door het mooie landschap en de heuvels en bergen gaat. Fantastisch. Lekker in m'n korte broek en hemd in de tocht van een open raam zitten! Heerlijk. En dat dan op 10 minuten van je huis.

Het landschap is hier zoiezo prachtig. Overal waar je komt is het gewoonweg onbeschrijflijk op zichzelf. Elk plekje heeft wel weer iets anders dat weer z'n eigen eindeloze schoonheid kent. En variatie...









Halverwege de route kwamen we ook nog langs een oud stationnetje voor stroomtreinen. Dus daar heeft Phil me ook even heen gebracht. Heel mooi en authentiek. Zondag ga ik er met Wouter naar een open dag. Echt heel leuk. Vooral omdat ik vroeger helemaal gek was van die stroomtreinen (en dat stiekem nog steeds ben).

Wouter 18!

Iedereen klik even hier en laat even een berichtje in Wouter z'n gastboek achter. Feliciteer 'm daar vooral even met z'n 18e verjaardag gister vrijdag 25 augustus.

Ik was er 's middags heen gegaan omdat ik er 's avonds uitgenodigd was om te blijven eten. Samen met Rodrigo (een andere vriend van Wouter op school. Een Braziliaanse uitwisselingsstudent) en Tony (een klasgenootje van 'm met Nederlandse ouders) bleef ik bij Wouter eten. Heel gezellig. Wouter en ik hebben meteen weer wat foto's uitgewisseld. Ik heb nog even in het Nederlands 'lang zal 'ie leven' gezongen. Verder was het heerlijk eten dat Robyn voor ons had gemaakt. Op de achtergrond stond nog even lekker Hollandse muziek op. Ook heel leuk. En daar gingen Wouter en ik eens even lekker op meezingen... Misschien was a-sociaal voor de anderen...

Wouter kreeg van Rodrigo en Tony een set New Zealand fangear waaronder een shirt, sjaal en muts. In vol ornaat ging hij vervolgens de Haka doen (voor zover hij 'm kende...)... Lachen!



Ik probeer hier binnenkort nog het filmpje bij te krijgen... en anders komt hij op Wouter z'n weblog te staan.

Generosity ten top

Even updaten...

Een heerlijk vrij zaterdagje is altijd een heerlijke tijd om even aan je website te werken. Beetje knallen met een al oude en klassieke CD Reminisce en gewoon je gedachten laten gaan... Maar ook eerdere gedachten even lekker op papier zetten. Een methode die goed werkt om je hoofd koel te houden.

Ik kijk er erg naar uit om m'n ouders, broertje en zusje te zien met de kerst. En rond die tijd ergens ook Sven.

Ik ga zo mijn Auckland stukje afmaken. Ik heb deze week niet echt de tijd gehad om te schrijven. Wat school dingen en een paar keer naar Hamilton. En mijn gastvader had een drukke handelsweek met z'n Trade Me. De NZ Marktplaats wordt hier ontiegelijk veel gebruikt. Je kunt er daadwerkelijk alle krijgen. Veel mensen houden dit ook zeer goed in de gaten zoals Phil.

Binnenkort moet er als het goed is een stukje van Anne & Phil komen. Over de afgelopen tijd en hoe zij het ervaren. Ik heb ze gezegd rustig aan te doen. Dus het kan even duren Kiwi's kennende...

Marloes zit nu een weekendje in Parijs. En god wat mis ik die! Ben eigenlijk wel een beetje jaloers op d'r (moet ik zeggen vanuit de aardse hemel...).

Hier zijn nog wat gedachten van de afgelopen week die ik soms in mijn 'dagboekje' opschrijf:

• God wat ben ik gewend aan het Hollandse luizenleven...
• Vandaag kreeg ik een lieve brief van Cis. Heel leuk dat je er aan dacht!
• Alweer de bus gemist in Hamilton. Ik moet toch wat meer aan mijn tijden gaan werken. Gelukkig komt Phil me zo ophalen.
• Iedereen hier zegt tussen alles iets als; 'you know','sweet','yeaah,no' of iets anders wat er erg op lijkt.
• Ze zijn hier zo ontiegelijk lui! Werken kennen ze hier niet eens echt.
• De criminaliteit is in ieder geval in mijn dorpje vrij hoog al zul je dat nergens terug vinden in statistieken vanwege de handjeklap mentaliteit.
• Het wiet gebruik is hier ongeveer 70 tot 80% onder de jongeren. Al is het hier illegaal er wordt hier meer geblowd dan op een Nederlandse middelbare school. De mentaliteit ten op zichte van drugs is vrij gelijk aan die ten op zichte van drank.
• De 9 tot 5 mentaliteit heerst hier vrij zwaar.
• In sommige opzichten is het hier echter een echte prestatie maatschappij. Voornamelijk op het gebied van sport.
• De Maori's kunnen ontiegelijk arrogant zijn. Heel erg met het idee van dit is ons land dus wij maken hier wel even de dienst uit. Soms vrij storend.
• Een cultuurschok is iets wat je alleen kan meemaken als je daadwerkelijk voor een exchange/uitwisseling of iets dergelijks gaat. Heel apart. Ik ga hier nog wel meer in een apart artikel over schrijven...

Met Kelly krijg ik ook steeds meer een band. Over het algemeen met honden trouwens. Heel cool om dat te merken. Hier een mooie foto van mijn kleine grote vriend.

My Schoolcard

Hiermee krijg ik overal lekker veel korting. Heerlijk...

Je hebt hier trouwens heel veel kortingsbonnen voor studenten, backpackers en ander soort van dat personen...

Auckland

Rust... Iets wat ze hier heel goed kennen. Ze doen hier alles rustig aan. Heel 'relax'. En ik ga daar heerlijk in mee. Gewoon lekker onthaasten en het leven per dag leven...
Maar soms wordt je daar ook helemaal gek van. De apatie straalt er zo vanaf dat het je gewoon moe maakt. En daar moet je dan wat aan doen...

Zo gezegd zo gedaan. Ik ben vrijdag-middag op de bus naar Auckland gestapt. Dat ging niet zomaar. Ik heb er de hele dag naar moeten zoeken wat voor tijden de bus vertrok van Ngaruawahia. Ze gebruiken hier het internet echter nog niet optimaal. En uiteindelijk had ik nog niet de goede tijd gevonden. Dus op geluk maar bij de bushalte gaan zitten en wachten. Ik kwam er een jongen tegen die me meteen vroeg of ik die uitwisselingsstudent was waar iedereen van gehoord had.
Gelukkig kwam al snel de bus... Voor de NZ Intercity bussen moet je van te voren je ticket booken. Dat had ik dus niet gedaan. Maar ik had een hele aardige chauffeur die me wel meenam voor contanten. Dus heerlijk even m'n mp3-speler opzetten voor een uurtje en heerlijk beetje hobbellen in een vrij chille bus.
Het tweede uurtje zat ik met een cameraman van TV1, TV2 en TV3 (het NED1, NED2 en NED 3 van hier. Echter met een stuk beter keus uit programma's (waaronder the OC)) en een boardingschool jongen uit Cambridge. Hele leuke gesprekken over allerlei dingen. Dat is echt heel leuk hier. Je kunt echt met Jan en Alleman gaan praten en een leuk gesprek hebben.

Twee uur later in Auckland zat ik te zoeken naar de grote Skytower. Maar ik kon 'm niet vinden. Dus ik vroeg me af of we wel in het centrum waren. Jahoor meneer. Dus ik maar uitstappen. En jahoor. 328 meter boven me torende de Skytower van Auckland. Vandaar dat ik 'm ook niet kon zien...

Wouter was vanuit zijn hockeytoernooi op de verkeerde bus naar het centrum gezet. Zijn bus ging naar downtown. Daar moest hij dus of op een bus naar Skycity wachten of een stukje wandelen. Nouja, dan maar wandelen. Dus daar kwam hij een kwartiertje later op z'n dooie gemak aangelopen. Maar wat hij te vertellen had was anders. Hij kon maar niet ophouden over een of ander briljant kruispunt...

Aangezien we beide nog niet echt gegeten hadden besloten we maar even snel een mac te pakken. Dus hup met z'n twee door een miljoenenstad alsof het ons thuis is. We kwamen op weg dan ook langs het briljante kruispunt. Wat was nou het geval, op dit kruispunt mochten alle auto's rijden tot een bepaal moment waarop alle stoplichten voor de voetgangers op groen gingen en je elke kant op mocht lopen. De mensen liepen daar dan ook in elke denkbare richting over het kruispunt. Geweldig. Heel grappig om te zien en tussen te lopen. Toen snapte ik Wouter wel weer een beetje.

Na de snelle hap gingen we op zoek naar de Link-bus naar de wijk waar Joris en Marloon wonen. Ondertussen nog even snel een ijsje als toetje (Toetjes kennen ze hier trouwens niet echt. Echt iets Nederlands). Het vinden van het juiste bushalte kostte echter wel wat tijd. De verschillende busmaatschappijen in Auckland hebben ook allemaal hun eigen bushaltes. We hebben in die tijd dan ook 2x Queens street en Victoria Street afgelopen. In de Link-bus ontmoette we een vrouw die 3 jaar in Amsterdam had gewoond. Die hoorde ons Nederlands praten en herkende het. Wel gezellig. Dat zou in Nederland toch wat moeilijker gaan om zo met een wild vreemde te zitten kletsen in de bus. We vertelden de vrouw waar we naar toe moesten. Zij moest er eerder uit maar was daarmee wel zo aardig om de buschauffeur uit te leggen waar wij er uit moesten. Die waarschuwde ons dan ook heel relax toen we er uit moesten.

Eenmaal in Parnell (Joris' wijk) aangekomen was het nog even zoeken maar aan de hand van een half kloppende route beschrijving van Joris vonden we onze weg. We kwamen dus uiteindelijk rond half 10 's avonds aan. We werden heel vriendelijk en op z'n Nederlands ontvangen. Heel chill.

Het eerste uur was vooral elkaar wat meer leren kennen en de verschillen tussen de boeren en de kiwi's en verder ging over alles en niets. Later besloten Joris, Wouter en ik om nog even te proberen de kroeg in te gaan. Dat lukte echter niet helemaal. Er waren wel wat gezellige kroegen maar daar kwamen we niet binnen aangezien we nog geen 18 waren. Joris wist nog een cafe helemaal onderaan de berg waar we vast wel binnenkwamen omdat ze er nooit mensen hadden en dus vast al wel blij met ons waren.
Dus even een paar biertjes gedronken wat bijgekletst en weer naar huis. Als snel gingen we naar bed want we wisten dat we nog een actief weekend voor de boeg hadden.


De volgende morgen werd ik al vroeg wakker na een hele koude nacht en 3 keer wakker worden. Die bolle (Wouter) wilde zo graag de louvres open omdat hij al een week op een muffe kamer had geslapen. Lekker dan, in een slaapzak die tot m'n ellebogen kwam. Daarna meteen maar Milou gebeld wat we zouden gaan doen die dag. Zij had bedacht om naar Rangitoto, een eiland net uit de kust van Auckland in de Hauraki Golf, te gaan. Wij hadden de avond ervoor echter al gesmst dat dat geen goed idee zou zijn omdat we dan te vroeg wakker moesten worden. Dus maar afgesproken om om half1 bij de Skytower te zijn (altijd handig zo'n orientatiepunt... dat zou later nog meer blijken). Dus heerlijk op het gemakje wakker worden en even onze saldo's checken op internet. Milou had ons 's ochtends gezegd dat we misschien toch nog maar kaartjes moesten proberen te krijgen voor de rugby wedstrijd. Haar gastvader had gezegd dat er daar altijd wel mensen waren die last-minute hun tickets kwijt wilden. Dus wij ook nog even op Trade Me (de NZ variant van marktplaats). Maar helaas, na wat aanbieders gebeld te hebben vingen we toch bot...

Om half 1 waren we bij de Skytower waar we Milou en een vriendin, Antonella, van haar tegen kwamen. Antonella is een Italiaanse uitwisselingsstudente die bij Milou op school zit. Samen met hun liepen we naar Britomarte waar we een andere vriendin van hun zouden opwachten. Onderweg daarheen liepen we echter even wat om omdat er een groot protest bezig was. De tweede al die wij zagen in 24-uur. De eerste was een protest tegen het gebruik van 'tasers' door de New Zealand Police. Het tweede protest was voor toelating van een bepaald medicijn.
Omdat 2/3 van de Nieuw Zeeland bevolking in Auckland woont is het er zo'n beetje hetzelfde als onze randstad. He, dat is wel een goede vergelijking. Het is echt net als onze randstad. Ook met 'groene' stukken er tussen zoals ons zogenaamde 'groene hart'.

De andere vriendin heette Silvia, ook een Italiaanse uitwisselingsstudente. Met z'n vijfen gingen we in de Foodcourt (die hebben ze hier trouwens in elk zichzelf respecterend winkelcentrum) even eten. Daar besloten Wouter en ik dat we rond 3 uur alsnog naar het Eden Park Stadion zouden gaan om alsnog kaartjes voor de All Blacks wedstrijt zouden proberen te regelen. We zouden hun een uur later daar weer treffen.

Dus na de lunch gingen we snel treinkaartjes kopen. Maar toen we toch bij het station waren besloten we maar meteen de trein naar het station te pakken. En ik moet zeggen dat wij in Nederland ziekelijk kunnen klagen over het treinvervoer, maar wij zouden het hier echt niet overleven. Ze weten hier echt niet wat op tijd is en wat een rechtstreekse verbinding is. De duur zou 15 minuten moeten zijn. Echter na 25 minuten waren we er nog niet.

Eenmaal bij het stadion moesten we dus op zoek naar kaartjes...

En tja daar sta je dan, aan de andere kant van de wereld met 160$ (80 euro). Iedereen te vragen of ze kaartjes over hebben en of ze als ze iemand tegen komen die dat wel heeft naar je toe willen sturen. En zolang je maar blijft lachen en vriendelijk zijn en zij ook tegen jou is het eigenlijk nog gezellig ook. Je komt allemaal mensen tegen. Onze strategie was om iedereen te laten weten dat wij graag kaartjes wilden...

In tussentijd hadden we een groot aanmoedigins shirt voor de All Blacks ondertekend in het Nederlands en met meiden zitten praten. De meiden moesten er echter al snel weer vandoor want ze wilden wel op tijd bij hun plaatsen zijn. Wij voelden ons aardig 'ditched'. Maar we gingen er gewoon tegenaan met goede hoop. We voelden gewoon dat het zou gaan lukken.

Na ruim anderhalf uur bij het stadion staan begon onze actie vruchten af te werpen. Een vrouw kwam naar ons toegelopen met een kaartje over. Ze vroeg of we nog steeds op zoek waren naar kaartjes. "How much? 50$? Deal!" Dus daarna hadden we in ieder geval 1 kaartje. En 1 los kaartje nog te pakken krijgen is makkelijker. Dus hup op zoek naar de tweede. Maar dat werd toch wat moeilijker. Ook omdat de wedstrijd al bijna begon...

Net op tijd belde Milou echter weer van uit het stadion dat ze nog iemand met 2 kaartjes over had gevonden. Dus we spraken snel af bij de in/uitgang. Daar konden we van een medewerkster binnen 2 kaartjes voor 40$ naast elkaar krijgen. Dus hup meteen doen! Snel dag zeggen tegen Milou en daarna kijken waar in het stadion we eigenlijk konden zitten.

Toen kwamen we er ook al achter dat 141, het vak waarin wij zaten, midden in het midden van het veld lag direct naast de spelers-ingang. Het 3e kaartje hebben we toen met 10$ winst nog snel aan een andere jongen verkocht die we hadden opgemerkt als een andere gegadigde voor resterende kaartjes. Hij had echter niet genoeg geld bij zich dus moest gaan pinnen. Maarja wij vertrouwden het maar half want wie wist waar hij ons mee naar toe zou nemen maar liepen bedachtzaam mee. Het was gelukkig met de goede bedoelingen want 200m verderop om de hoek was een benzinestation waar hij ging pinnen. Wouter liep mee en ik zou achterblijven met de camera's en spullen. Uiteindelijk hebben we het ook nog even tegen een security persoon gezegd dat wij even tickets gingen verkopen en of zij even een oogje in het zeil wilde houden.

Na de geslaagde trade gingen we nog even op zoek naar 'goodies' die ze daar gratis uitdeelden. Van de meiden hadden we al een gratis Mastercard stadion kussen gekregen. Maarja die konden we nergens meer vinden. Gelukkig dankzij de nood-creditcard konden we er nog 2 krijgen (1 voor Joris en Marloon (we moesten ze toch ergens mee bedanken) en 1 voor ons): er was een speciale ingang voor Mastercard-houders waar wij dus ook meteen gebruik van maakten. Daar kregen we voor ieder nog een kussen.

Eenmaal binnen konden we ons geluk niet op. We waren binnen! Wat een kick geeft dat. Om aan te komen met niks en te toch nog kaartjes te kunnen krijgen voor de laatste westrijd van de All Blacks die ze dit seizoen in NZ zouden spelen. En ook nog eens de beker-wedstrijd van de Tri Nations Cup (Tri Nations: Zuid-Afrika, Australie en Nieuw Zeeland).

We konden daar ook nog grote Philips sponsor borden pakken. Jahoor, dat kan er ook nog wel bij. En omdat het rondhangen bij het stadion je niet in de koude kleren gaat zitten, al kon ons dat op dat moment weinig schelen, hadden we fikse honger en pakten nog even lekker een patatje voor we naar onze plaatsen zouden gaan.

Toen we eenmaal naar onze plaatsen liepen kwamen we erachter dat ze wel heel dicht op het veld waren... Namelijk de eerste rij. Je moest ons toen zien. Een lach van oor tot oor en helemaal blij. Wat gaaf. Wat we nog het leukste vonden bijna was dat we voor minder geld dan de meiden (52$) veel betere kaarten hadden. Het enige was dat we midden in een veld met Walibi (Zuid-Afrika: Springboks; Australie: Walibi's; Nieuw Zeeland: All Blacks) supporters zaten. Maarja dat kon de pret niet derven.

We hebben ontzettend genoten daar. Lekker meedoen en fantastische foto's gemaakt.
De wedstrijd eindigde met 34-27 voor de All Blacks. We snapten eerst de puntentelling niet helemaal maar naar mate het spel vorderde begonnen we het spel toch wel wat meer door te krijgen. De puntentelling snapten we aan het eind.

De Walibi's waren vrij associaal tijdens de prijsuitreiking want het stadion was binnen ongeveer 3 minuten half leeg. Wij bleven natuurlijk want we wilden alles meemaken en zien.

Na de wedstrijd was het een drukte van jewelste buiten.


Ik heb er een tijdje tegenaan zitten hikken om dit mega stuk te schrijven. Voornamelijk omdat het zo veel was dat ik in dat weekend heb meegemaakt en ik daarom geen zin had het allemaal op papier te zetten. Gelukkig voor jullie heb ik me zelf er toch even toe weten te zetten. Ik hoop nu echter dat de post niet te groot is. Als het nog niet af is wordt het nog vervolgd...

Er komen nog veel meer foto's bij maar ik dacht dat het toch maar eens hoog tijd werd om eerst eens een verhaal online te zetten.

Groetjes uit Auckland!!!

Iedereen die dit leest moet even de hartelijke groetjes uit Auckland, Nieuw Zeeland krijgen. Ik heb het er echt te gek! Het is een hele leuke stad. Een echte 24-uurs stad.



Cheers,

Jeroen

Step Ahead en Auckland

Ik zou vandaag en morgen eigenlijk in Hamilton zitten voor een cursus op het gebied van serveren, wijnschenken, alcohol-kennis, couvert-kennis, enz. Maar helaas, vanwege het overlijden van de Maori Queen Te Ata is deze cursus uitgesteld tot de 21e en 22e van September.

Het plan was verder om vrijdag direct uit de cursus naar Auckland te gaan. Wouter en ik gaan er een weekendje naar zijn oude oppas Joris. Die is 2 jaar geleden naar Nieuw Zeeland verhuist. Wij kunnen er nu goed gebruik van maken: hij verleent ons onderdak.
Ik ga dus niet meer vanuit Hamilton maar gewoon vanuit Ngaruawahia.


Verder heb ik in Auckland ook met Milou afgesproken. Zij is een andere uitwisselingsstudent van Travel Active maar neemt deel aan het prive programma. Milou had het bijna voor elkaar weten te krijgen dat we met z'n drieen naar een rugby wedstrijd van de All Blacks tegen de Walibis konden. Maar helaas was ze net 10 minuten te laat. Jammer want we hadden ons er allemaal op verheugd. Een klassieke wedstrijd (Ajax-Feyenoord) die altijd leuk schijnt te zijn leek ons wel leuk voor onze rugby-vuurdoop.
We gaan nog steeds wat doen maar weten nog niet wat. Milou gaat wat regelen.

Te Arikinui Dame Te Atairangikaahu - Maori Queen

1931-2006
Gisteravond is de Maori Queen overleden. Na een 40 jaar van koninginschap gaf zij het op 15 Augustus 2006 het leven. Te Arikinui Dame Te Atairangikaahu werd 75 jaar. Zij was de people's queen. De koningin die zich mengde onder de mensen en die zich ook daadwerkelijk iets van het volk aan trok. Ze was een wel gerespecteerd persoon, nationaal en internationaal. Zij zal zaterdag in de Turangawaewae Maerae worden opgebaard voor haar Tangi om vervolgens maandag met dan traditionele Maori War Canoe naar de heilige berg Taupiri zal worden gevaren om daar vervolgens te worden begraven.

Aangezien de Turangawaewae Maerae aan het eind van mijn straat ligt is het ontiegelijk druk in mijn straat. Continu rijden er auto's af en aan. De straat zelf is gesloten behalve voor bestemmingsverkeer. Er is bijna continue live-reportage vanaf de Marae op nationale tv. Morgen op school kunnen we af en aan gaan naar de Marae waar ze waarschijnlijk ook wel wat hulp van ons kunnen gebruiken. Ook daar ga ik waarschijnlijk nog meer van de cultuur leren.

Chillen!!!

En ook nu weer ben ik heerlijk aan het chillen. Met een heerlijke 1schaal schotel van Anne. We hadden weer eens niet zo'n zin om iets moeilijks te maken.

Ik moet zeggen dat ik hier niet zo gezond leef als thuis. De hygiene is niks op aan te merken. Het eten een beetje. Het eten overal is in NZ een beetje vetter. En meer fastfood. Het systeem in m'n homestay is suit yourself. Als ik honger heb kook ik een eitjes, maak wat fishschnitzels, pak wat uit de vriezer, maak sandwiches of wat dan ook. Eigenlijk een best goed systeem!

Maar waar wel wat op aan te merken is mijn beweging. In Nederland fietste ik gemiddeld een 1 tot 2 uur per dag. Hier loop ik misschien 10 min per dag. Om daar nou verandering in te brengen ga ik nu elke 2 a 3 dagen met de hond een rondje fietsen. Vanmiddag begonnen. Maar aangezien we een beetje verwende hond hebben..., was ze helemaal dood na de tocht. Ze kan nu amper opstaan om even wat eten uit m'n hand te eten.

Gek is dat ik vroeger een beetje angstig en afhoudend was voor honden. Nu speel ik er graag mee. Ik breng steeds meer tijd met Kelly door en leer heel goed met dieren om te gaan. De kat begint me ook steeds beter te accepteren. Als ik later groot ben wil ik ook een hond!

Mijn gastouders zijn zooo relax!

Bebber zegt net al dat ie denkt dat ik straks terug kom als een echte hiphopper. Nou Michael, ik heb misschien niet meer zo'n hekel aan hiphop maar een hiphopper word ik nooit. Over my dead body. Ik ben waarschijnlijk wel veranderd maar geloof me, ik blijf gewoon Jeroen.

How wonderful live is at the other side of the world

Tijdens een tussenuurtje van school kom ik vaak naar huis. Heerlijk even chillen. Even wat op m'n site zetten of m'n mail checken maar voornamelijk relaxen.

Na een paar wolkbreuken gisteren is het vandaag zomers weer. Fantastisch!
Ik zat net buiten in m'n shirt heerlijk een koud glas sprite te drinken. Even met de hond spelen.

En dan zie ik de zon. Een trigger om te gaan denken voor mij.
Het is hier allemaal zo chill. Maar waar komt dat nou precies door? Want er is zat te doen in de omgeving. Het zijn de mensen. Het is hier een echt laizy layback volk. Soms irriteert het me wel. Maar meestal ga ik er gewoon heerlijk in mee.

De Top 40 hier is voornamelijk dezelfde soort muziek als in Nederland. Daar kan ik wel naar luisteren. Maar in het dorp waar ik zit is het allemaal HipHop. Iets waar ik een hekel aan had.
Aangezien op school de halve dag de radio aan staat met HipHop zenders leer je het heel langzaam aan wel waarderen... Let wel, langzaam...

Ik krijg per dag gemiddeld 7 mailtjes van mensen die vragen hoe het met me gaat of gewoon even hun verhaal kwijt moeten of iets willen vertellen. Die mensen: Heel erg leuk. Doe je dat nou nog niet? Begin er dan nu mee. Ik wil ook graag op de hoogte blijven van hoe het leven daarboven is.
Verwacht echter niet dat ik altijd alles ga vertellen. Om mijn verhalen te lezen moet je deze site goed bij houden. Ik heb er gewoon de tijd niet voor en ook niet echt de fut om 20x hetzelfde verhaal te moeten vertellen.

HIer is de ergste vraag: "What do you think of New Zealand so far?"
Gek word ik er van. Elke keer maar zeggen dat het wel leuk en dat het anders dan thuis is. Wel leuk is dat ze interesse tonen... Een andere uitwisselingsstudent uit Belgie, ook met NZIIU, werd op school eerst genegeerd. Ook niet geweldig.

Op school gaat het heel relax. Lekker een beetje rond luieren want veel ken ik al. En de dingen die ik nog niet kende pak ik zo op omdat het communicatie-niveau vrij laag ligt. Het is allemaal best ingewikkeld maar op een makkelijke (bijna kinderachtige) manier uitgelegd.

Wereldliefde:

6 miljard hormonen krioelen op een bolletje

Van een goede reis ga je anders tegen je woonplaats aankijken

De mensen hier zijn ook wel wat kinderachtig soms. Het gaat alleen over dronken worden in het weekend en verder zijn ze vrij beroerd om iets uit te voeren.
Wel heel gezellig. Daar niet van.

Dit stukje is zo chaotisch als het groot is. Dat is jammer dan. Mijn gedachten.
Er komt er vandaag nog 1 dat beloof ik!

Shoppen...

Vanmorgen ben ik wat eerder opgestaan dan normaal... Want eindelijk kon ik Sven en Anne ook even op de webcam zien!!! Zaterdagavond in Nederland was er namelijk Turks Fruit op TV. Aangezien ik daar met Marloes en d'r familie heen ben geweest en Sven en Anne samen stond er al heel lang een deal om nog eens de film samen te gaan kijken. De andere drie hebben het echter maar gewoon gedaan zonder mij. Dus aangezien ze dan bij Marloes thuis waren kon ik ze ook zien op de webcam. Geweldig was dat! Ze zagen er allemaal goed uit. En omdat msn gek deed ook nog maar gebeld.

Later vandaag ben ik met Anne, Saylor (het vervelende oppaskindje), Tasha en Anouschka gaan shoppen in Chaltwell. Heel gezellig. We hadden echter net geld gehaald, de rest was even naar boven en ik was even aan het rondkijken in een winkel, toen plotseling het brandalarm afging. Eerst was er wat verwarring of het het brandalarm of het diefstalalarm was. Maar al snel zagen we de eerste mensen rennen. Dus hup wij ook naar buiten. Het ging eigenlijk heel rustig. Iedereen was vrij snel buiten. Gelukkig zag ik de rest al snel staan buiten.

Er was niet echt iets ernstigs aan de hand zo leek het. We besloten maar ergens anders te shoppen en later terug te komen om de sleutel bij de sleutelmaker op te komen halen. Op weg naar de auto zagen we al de eerste brandweerwagen. Toen we echter net bij de eerste kruising waren zagen we al weer mensen naar binnen lopen. Dus hup U-bocht en weer lekker terug shoppen.

De prijzen zijn hier trouwens heerlijk. Een broek en een shirt voor 30 euro. En dat waren bekende merken hier. Heel relax dus. Het scheel dus ongeveer het dubbele hier. Zo ontiegelijk chill. Het is trouwens met alles een stuk goedkoper.

Het geld dat ik gespaard heb voor 200 euro per maand is hier denk ik 400 euro waard. Heel gul.

Green Light!

Yes!

Ik heb het misschien al eens voorzichtig gemeld. Mijn ouders zijn van plan om in hun kerstvakantie en mijn zomervakantie langs te komen. Ik was er vrij voorzichtig mee om dat te zeggen aangezien mijn gastouders hierin de belangrijkste stem hebben. Ik heb het er vandaag over gehad met mijn gastmoeder. Niet een heel erg interessant gesprek. Terwijl we stonden te wachten op een man in het winkelcentrum kwam het even en-passant ter sprake en haar reactie was meteen:"Cool! Yeah, good idea!"

En van de week tijdens het eerste Jetseravondje, een avondje kletsen (en normaal ook bier drinken) met Sven, liet deze wijze jongen vallen dat hij er ernstig aan zat te denken ook over te komen in Januari. En ook daarvoor staat vanuit hier gezien een groen licht!

Dus NZ here they come!!!

Mijn lieve zusje

hey,

dappere en lieve broer van me. ik vindt echt dapper van je om verweg van ons (van NL) tegaan en zeker voor een jaar, en ook nog twee nachten vliegen en ook nog overstappen waarbij je jezelf nog een paar uur moet vermaken. ik vindt het echt heel dapper van je ook met dat overstappen. voor beide van ons zit er voordelen en nadelen. maar ik mis je nu heel erg, maar gelukkig/ hopelijk zie ik je over een half jaar in NZ. veel plezier en veel succes en je weet dat je het kunt. tot over een half jaar in NZ.
veel kusjes en een grote knuffel van je liefste zusje Nienke

IOS - Altijd Wel Iemand

Ik hou van je Marloes!!!

Wellington

Dat was me een trip. Geweldig gewoon!

's Ochtends om half 4 ging de wekker... Veel te vroeg maarja ik wilde toch graag naar Wellington en moest dus wel osptaan. Ik had maar een paar uur geslapen want het was een latertje geworden al chattend met Nederland. Snel opstaan en aankleden. Nog even de laatste dingen inpakken. Aangezien het allemaal heel zachtjes moest duurde het wat langer dan normaal. Ik wou niemand wakker maken. Iets voor kwart voor 5 (Ik was er zelfs iets eerder, kunnen jullie dat geloven? In NL hadden ze op me moeten wachten...) stond ik voor de school. Alleen. Er was nog niemand anders. Hopend dat ik niks vergeten was zat ik te wachten op de rest.

De avond ervoor vroeg ik nog aan Anne of het handig was een slaapzak mee te nemen. Maar dat leek ons wat overbodig. Echter toen o 5 uur iedereen er bijna was en het meerendeel een slaapzak meehad rende ik nog snel even naar huis om iets van een deken te halen. Maar wist ik veel waar die lagen. Dus het hele huis afgezocht en uiteindelijk m'n dekbed meegenomen.

Vervolgens snel terug naar school waar inmiddels het busje was aangekomen. En toen kwam de uitdaging...: 14 personen met bagage in een 12/13 persoons busje proppen. Het gangpad hebben we uiteindelijk volgepropt met bagage en er een groot bed van gemaakt. En aangezien ik en Zach (een andere jongen) de langste benen hadden mochten wij heerlijk relaxen...

De eerste 2 uur sliep iedereen. 1 of 2 luisterden naar hun mp3 speler maar het was doodstil. Op wat afschuwelijke muziek van de radio na. Gelukkig waren we al snel in Taumaranui. Dit stadje ligt precies in het midden van het Noordereiland. Daar gingen we naar de lokale bakker om wat ontbijt te halen. En vervolgens weer verder.


Het weer klaarde inmiddels op en het was behoorlijk helder. Al snel konden we tot kilometers ver kijken. En toen zagen we de bergen in Tongariro National Park. Mt Ruapehu met z'n bekende skigebieden en Mt Tongariro. Meteen maar foto's maken want zo helder als het toen was maak je het niet vaak mee zeiden de anderen. Faja besloot toen om Mt Ruapehu op te gaan. Want het was zo helder. Al snel waren we boven en maakte fantastische foto's. En natuurlijk een sneeuwbalgevecht! Om 10 uur 's ochtends. Geweldig! En wat wou ik graag dat ik toen ski's tot m'n beschikking had... Ik heb er gelukkig wel een filmpje gemaakt...

Al snel gingen we weer verder want we moesten wel op tijd komen in Wellington. Echter...
Rere, 1 van de meiden, had een oogontsteking. Al was het eerder niet zo erg, de ontsteking verspreidde zich snel. Vlak na Taumaranui begon het achter haar oor op te zwellen en een beetje op haar armen. Eerst dacht ze dat het wel wegging maar toen we bij Bull waren aangekomen was het behoorlijk gezwollen. We stopten in Bull en Rere en faja Raima (faja is het maori woord voor juf) gingen naar de dokter. Daar kreeg ze een injectie en wat andere medicijnen die de pijn verzachtten en het zwellen stopte.

Terwijl Rere bij de dokter zat moesten wij onszelf even vermaken. Gelukkig had ik mijn diabolo meegenomen. Even lekker actief in plaats van het eeuwige liggen in een busje. Maar toen het wat lang duurde gingen we even het stadje in. Daar bleek een Hollandse specialiteiten winkeltje te zitten. Dus hup, even m'n Nederlands onderhouden. En er een Nederlands tegeltjeswijsheid gekocht.

Daarna was Rere klaar bij de dokter. Ze zag er al wat beter uit. Het had ons echter wel een hoop tijd gekost. Tijd die later nuttig had kunnen zijn...

Hup weer in de bus. Weer het gedoe met het opmaken van de bedden want elke stop moest alle bagage aan de kant om de anderen eruit te laten. Dus elke stop was een hele happening... Nog een keer stoppen en daarna meteen door naar Wellington. Onderweg was er een groot kuststuk waar we het Zuidereiland zagen. Tenminste naar wat ik geloof. De andere begeleider Riece zei dat het nog steeds het NE was. Maar na de kaart in de Lonely Planet te hebben geraadpleegd was ik er toch zeker van dat het het ZE was. Stomme eigenwijze kiwi's. Ik ben er wel aan gewaagd.

Snel daarna waren we in Wellington bij onze accomodatie. Het Basepackers hostel. Daar hebben we ingecheckt, onze bagage gedumpt en vervolgens snel naar de Mac een paar blokken verder. Onderweg nog even oorstokjes gekocht want mijn oren waren al de hele dag gepopt van het drukverschil in de bergen. Ik heb er anders nooit last van. Maar nu dan ook goed...

Daar kregen we een rondleiding achter de schermen. Hoe alles wordt gemaakt, de hygiene, de training, de machines en apparaten. Dit was een opdracht geweest voor year 11 social studies waarvoor de schooltrip was. Als bonus kregen we ons avondeten vrij goedkoop. Dus hup met z'n allen aan het fastfood. Wat niet anders was dan de rest van de dag met alle snoep, chips, koekies en andere 'etenswaren' in de bus.

Daarna gingen we snel naar de cinema. Ik zeg hier express cinema want het is toch wel iets anders als een bioscoop. Veel amerikaanser en ook wat luxer. Daar splitsten we op in groepjes afhankelijk van de film. Ik ging natuurlijk naar Pirates Of The Caribbean 2. Wat een briljante film is dat. Behalve het irritante eind. Het is te open.


Na de film zijn we teruggelopen naar het hotel. Daar was het nog wat keten maar al snel was het stil. Alleen nog even zo'n nachtelijke stadsfoto geprobeerd te maken. Zoeen met die strepen. Even de camera testen... En het is gelukt.


's Ochtends alweer vroeg opstaan. Om 8 uur ging de wekker. Daarna even heerlijk douchen en ontbijten. Het ontbijt was overigens het enige echte voedsel deze 2 dagen. De rest was alleen maar junkfood...


Aangezien het stralend mooi weer was liepen we naar de Beehive en de parlementsgebouwen. De wandeling alleen al was heel indrukwekkend. De baai was heel helder en alles zag er prachtig uit. Bij de Beehive moesten we even wachten op onze gids. Pat zou ons rondleiden door de parlementsgebouwen. Het was een geweldige tour. Onder andere door de 'debatschamber' en de archieven.












Daarna weer terug langs de mooie baai naar Te Papa. Het Nationale museum in Wellington. Daar zagen we een hoop dingen uit de Maori cultuur. Waaronder verschillende >
Marae's, wapens, en allerlei andere dingen.


Heel indrukwekkend allemaal en ook daar heb ik weer veel geleerd over de gebruiken van de maori. Echt fantastisch die cultuur. Floortje vertelde me er ooit over maar haar woorden doen onder aan de waarheid. Super gewoon.

De groep was ook geweldig. Een hele gezellige groep. Lekker keten maar ook even serieus zijn tijdens de rondleiding enz. Super. En zoals wel vaker gebeurt werd er een beroep gedaan op mijn gids talenten. De hele reis was ik de gids. Er was een moment dat ik aan m'n vader moest denken. Hij is vroeger ook reisgids geweest. En nu liep ik er met mijn lonely planet alles aan iedereen te vertellen. Geweldig! The foreigner tells the kiwi's...!


Toen snel nog even lunch nemen in een eethal (weer fastfood). Daar nam ik een megabord chinees. Een selfservice voor een groot bord... De stapel was 15cm hoog... Lekker!

De terugweg ging heel snel. We genoten in de bus nog even van het lekkere weer. Het was vrij rustig want iedereen viel in slaap. We waren allemaal moe van het lopen en de lange nacht. Met 1 stop en heel veel rust kwamen we uiteindelijk om kwart over 12 in Ngaruawahia en om 1 uur was ik de laatste thuis gebracht.

Overal een geweldig uitstapje!

The OC

Jullie zullen vast wel denken: "O, nee heb je hem weer met z'n OC." Tja, jammer voor jullie maar het is toch mijn weblog.

In Nederland zijn ze een tijd geleden gestopt met het uitzenden van the OC. Wat vervelend voor al die Nederlanders.

Ze weten hier ook amper wat goede televisie is, maar ze weten in ieder geval wel dat ze niet aan de OC moeten komen. Elke zaterdagavond blijf ik dan ook heerlijk voor de buis liggen voor de OC. Chill!

Update 12 Augustus:
Ze weten het hier ook niet. Vanavond was de seizoensfinale. Wat een #$@%*/☻!

Tangihanga / Funeral

Vandaag ben ik naar de begrafenis geweest. Het was heel indrukwekkend. Hier een beetje een idee van hoe de dag verliep.
Ook hiervan heb ik geen foto's gemaakt uit respect voor de familie en nabestaanden.

's Ochtends op school kwamen weer allemaal bij elkaar in de schoolhal om daar schooluniform jassen aan te doen. Vervolgens weer de bus naar Matamata naar de Marae. En weer hetzelfde liedje. Mensen die in de bus zaten te lachen springen en dansen. Deze keer vond ik het nog gekker. Zelfs op z'n begrafenis.

Eenmaal aangekomen hoefde wij (degenen die zaterdag al geweest waren) niet nog eens aan de powhiri deel te nemen. Later bleek dat er geen powhiri was.

Om 11 uur precies ging de bel. Een oude bel die luidt dat de mensen kunnen toetreden tot de Marae. Zodoende kregen we weer de Karanga's, de welkomstliederen. Daarna was er even wat onduidelijkheid hoe en wat maar al snel werden er banken neergezet en moesten we gaan zitten. Dit was buiten aangezien de sleepinghouse te klein was.

De dienst werd binnen in Maori gehouden. We hoorden er maar weinig van. Echter als ze gingen zingen gingen wij ook staan en zingen. De waiata's.

Na de dienst werd Joseph naar buiten gedragen. Daar hadden wij scholieren inmiddels een haag gevormd. Iedereen moest de haka doen. En als je die niet kende moest je maar gewoon wat doen. Dus hup ik daar mee staan bleren en staan huppelen. Maar toen het te ingewikkeld werd en ik echt voor paal stond ging ik maar op plaats rust staan. Net als de anderen die het niet meer wisten.

Joseph werd in de bak van een pickup geladen en naar het kerkhof even verderop een heuvel gereden. Een heel klein veldje eigenlijk. Maar wel op een ongelooflijke mooie plek. Al was het een slechte dag, je kon de zee over de bergen horen en het uitzicht op de machtige bergen als een beschermende natuur was heel indrukwekkend. Er was een grote stoet achter auto aan de heuvel op. Heel gek was dat de principal naar me toe kwam en ondertussen vertelde dat hij misschien een plekje voor mij bij een theatertechniek groep had gevonden. Wat een plek om dat mee te delen. In een rouwstoet...

Daar werd Joseph in z'n graf gelaten. Daarna kreeg iedereen die dat maar wou de kans om wat te doen, zeggen, zingen, schreeuwen of wat dan ook voor zijn laatste uitvaart. Er was een vrouw die begon te schreeuwen: "Waste! Waste! It's a waste of your life! All you young fellows, it's a waste! Be carefull with your driving! Especially the young ones! It's a waste! ... And the old! Young and old, be carefull with your driving!" Dit was erg indrukwekkend en iedereen voelde zich aangesproken. Er heerste dan ook een hele drukkende stilte. Daarna kwam een man die zei:"God decides when time has come. And also for Joseph. Not as the lady just said. Joseph! may God himself guide you to heaven's gate!" Dit zorgde dus voor een spanning die niet in woorden is uit te drukken.

Snel daarna vormde zich een rij van mensen die allemaal een handje aarde in z'n graf gooide. Daarnaast waren er mensen met bloemen, brieven, en allerlei andere persoonlijke dingen. Het graf zelf was gezegeld met varenbladeren die tegen de wanden waren gestoken. Heel indrukwekkend om te zien. Aan het eind van het graf stond de naaste familie aan wie iedereen een hongi gaf.

En toen de stoet terug. Nog erger dan de stoet heen. Mensen die rennen en tikkertje spelen.

Eenmaal terug op de Marae was er een grootschalig Kai. Een enorm diner dus met een traditionele hangi. In de grond gekookt voedsel.

En toen de terugweg naar huis. Weer een gekke busreis maar inmiddels was ik er al wel een beetje aan gewend geraakt...

Achteraf moet ik zeggen dat deze 3 dagen van rouw en tangi's een enorme openbaring voor mij zijn geweest. Zowel voor de Maori-cultuur als voor mijn eigen cultuur. Je leert thuis en hier waarderen en accepteren...

Verkouden

Ik ben vandaag behoorlijk verkouden. Waarschijnlijk van de Tangi, het altijd een shirt naar school dragen en gisteravond nog even buiten met de hond rennen.

Vandaag kreeg ik een soort limoenthee van mijn gastvader. Een typisch kiwi-drankje. En als lunch zometeen groentesoep. Ze gaan me van beide leren hoe het precies moet op de kiwi-manier.

Ze zorgen zo goed voor me. Echt heel lief.

Tangihanga

Een Tangihanga (Tangi) is een rouwdienst van de Maoris:
Ik heb hiervan geen foto's gemaakt uit respect voor de familie en nabestaanden.

Om 10 uur 's ochtends moesten we bij de school verzamelen. De school regelde de bus en de mogelijkheid om te gaan. We moesten tot ongeveer 11 uur wachten omdat ze bij de Marae (het gemeemschaps plek van de Maoris). Daarna vertrokken we met de bus. De Marae waar Joseph opgebaard lag was in Matamata. Na een dik anderhalf uur rijden, 1x gestopt te hebben voor een kopje koffie en 1x verdwaald te zijn waar we er eindelijk. Het lag 'out in the wop wop'. In the middle of nowhere.

Ik was eerst een klein beetje nerveus op vrijdag middag toen ik uitgenodigd was en 's ochtends. Vrijdagmiddag legde mijn gastfamilie uit wat een Tangi was. En zoals ik ben wilde ik er zo veel mogelijk van weten. Of dat goed was weet ik niet. Misschien had ik het gewoon over me heen moeten laten komen. In de bus werd ik al snel helemaal gerust gesteld. De andere scholieren waren heel vriendelijk en legde alles aan me uit.

Eenmaal uit de bus liepen we naar de hekken van de Tangata Marae. De vrouwen eerst en daarna de mannen. Daar moesten we wachten tot een van de Kaumatua's (oudere vrouwen die de oude gewoonten van de Maoris in stand houden en over de Marae waken) een Karanga (een welkomst zang/schreeuw/spreuk). Daarmee wordt je verwelkomd in de Marae.

Terwijl we over het binnenplein liepen tikte een van de leraren me nog aan om met m'n handen langs mijn zij te lopen. Weer wat geleerd.

Eenmaal bij de 'Sleeping House' werden we binnengelaten. De vrouwen eerst en daarna de mannen moesten hun schoenen uit doen en naar binnen lopen. Ik bleef maar een beetje in het midden van de mannen lopen om zo ongezien een beetje mee te hobbellen. Het was bekend dat ik nog nooit eerder naar een Marae was geweest, maar dat hoefde niet opvallend te blijken.

Binnen zou er een pōwhiri zijn. Een traditionele maori-ceremonie voor het welkomen van gasten. Links op bankjes zaten de tangata whenua (hosts - naaste familie in dit geval) en rechts de manuhiri (de scholieren in dit geval). De vrouwen moesten achteraan zitten op de bankjes en de mannen vooraan. Maar aangezien het maar een kleine Marae was moest de helft op de grond zitten. In het midden achteraan lag het lichaam van Joseph opgebaard in een open kist. Daarnaast zaten op matrassen de moeder en tantes links en de kaumatua's rechts. Omdat er niet genoeg plek was werden wij op de grond voor Joseph gezet.

Daarna begonnen de whaikōrero. Dit zijn de speeches tijdens de ceremonie. Daarin wordt vaak wat over de geschiedenis van beide groepen verteld en over hun afkomst. Wat er precies gezegd werd weet ik niet want alles was in Maori.

Na de whaikōrero kwamen de waiata. Liederen over de voorvaderen en het volk van de maori. En een eerbetoon aan de overledene. De familie zong er een, waarna die vervolgens beantwoord werd door ons. Ik stond maar rustig een beetje mee te bassen aangezien ik er niks van ken. Net zoals menig ander trouwens.

Dit proces van whaikōrero en waiata werd een paar keer herhaald. Verschillende mensen kwamen aan het woord. Waaronder de principal, de opa van Joseph, een maori-leraar, Josephs vader, en nog 2 anderen die ik niet ken.

Na de laatste waiata vormden we een rij en begroeten we alle familie en kaumatua's door middel van een zoen op de wang of een hongi. Een hongi is de traditionele manier van begroeten bij Maoris. Je geeft de persoon tegenover je je rechterhand en drukt je neus tegen diegene z'n neus.

Bij Joseph deed iedereen wat anders. De een gaf hem een kus, de ander een hand en weer een ander een briefje.

Na de rij gingen we met z'n allen naar buiten. Daar was het even wachten tot iedereen er was. Daarna kregen we kai. Kai is eten. Het is gebruik om na een powhiri gezamelijk te eten. Het gezamelijk eten is een symbolische traditie die staat voor vrede tussen bij partijen.

Als kai kregen we hangi. Een traditioneel maori eten dat word gekookt in de grond. Ik heb dit al eerder een keer beschreven.

Na kai en het afwassen gingen we met z'n allen terug naar huis. Afwassen? Het is gebruik dat iedereen hier bij een Tangi meehelpt met alles. Iedereen zette dan ook z'n beste beentje voor.

Alleen toen kwam voor mij een echt cultuurschok. Op de terugweg van een begrafenis of rouwdienst in onze cultuur zou men verslagen en ontroerd in de bus zitten. Hier, zit men te keten alsof het feest is. Het is heel vreemd. Mensen aan het springen, dansen, lachen, zingen. De manier waarop mensen hier met het verlies van een medemens omgaan is heel anders. De ceremonies zijn wel enigzins gelijk, althans de principes, maar de uitvoering is heel anders. En de emotionele lading. Je zou kunnen zeggen dat mensen hier het verlies veel individueler verwerken.

Het was voor mij een aardige schok. Ook al moet je het onverwachte verwachten, vanuit mijn cultuur verwacht je niet dat mensen zo vrolijk zijn voor en na een rouwdienst.

Tijdens deze ceremonie heb ik veel geleerd over mijn eigen cultuur en de Maori cultuur. De gebruiken en normen en waarden. Ik heb tijdens die paar uur mijn eigen cultuur een stuk leren waarderen en ook leren begrijpen. Waarom normen en waarden zo zijn en waar ze op berusten. Een moment van beseffing.

Nu op naar de funeral op maandag...

Joseph

Gisteren is een klasgenootje van mij overleden:

Joseph Harrison

Vorige week zondagochtend heeft hij een ernstig auto-ongeluk gehad. Hij heeft een week in Waikato Hospital, Auckland gelegen. Hij lag op de intensive-care aan de beademing. Dinsdagochtend werden alle 7th formers al bijeen geroepen en werd ons de kans gegeven Joseph te bezoeken in het ziekenhuis. Heel Year 13 ging toen behalve ik. Het leek mij wat ongepast om iemand te bezoeken die ik niet ken.
Toch ga ik morgen naar zijn Tangi (tangihanga) en maandag naar zijn begrafenis.

Waikato Times, Friday, Augustust 4, 2006
Crash victim dies
The driver of a car involved in a crash on Saulbrey Rd, Ngaruawahia, on Sunday has died as a result of his injuries. Joseph Harrison died overnight at Waikato Hospital. Passenger Joseph Tipene remains in a critical condition.