Hamilton in met Wouter

karretjesstunt!

Met Wouter een briljante video gemaakt!

Get on the piss...

Het feestje van Daniele was erg geslaag moet ik zeggen. Toen ik aankwam waren er niet zo veel mensen want die waren net naar het benzine station...

Als kadootje had ik een douche-zeep set gekocht. Een kadootje geven is hier zoiezo al ongebruikelijk maar hetgeen ik gaf was wel heel bijzonder. Alle meisjes zovan: "Where did you buy that? Did you go in like a girl-shop?". "Ja, waar denk je anders dat ik het gekocht heb...?". Dat het nou zo bijzonder is om zo'n winkel binnen te gaan, nee. Hoe vaak Michael en ik wel niet in de Tuinen heb gestaan om een kadootje voor iemand uit te zoeken... Vaak.

Aan het eind waren er heel wat mensen in de kleine koude garage die dienst deed als zaaltje... Binnen mocht niet vanwege haar kleine zusjes. Een paar tuinstoelen onder de carport en een paar in de garage, een stereo, en heel veel drank. Waar ik wat bier had verwacht waren het hier voornamelijk RTD's. Ready To Drink's. En iedereen die nieuw was nam zijn eigen nieuwe rommel mee. De bier-voorraad van 6 flesjes was al weg... Dus tja...

Het volk was hier heel gemengd. Maar de muziek niet: HipHop en R&B! En waar hou ik niet van: HipHop en R&B. Maarja..., na het eerste uurtje kon ik er langzaam aan naar luisteren. Ik moest wel.

Om 12 uur moesten alle jongens weg van de moeder. Ik ben toen samen met wat anderen, waaronder een klasgenote Ayla die me uitnodigde, naar een ander feest gegaan. Daar werd ik voorgesteld aan de lokale gangsta's. En daar was het geen gemengd volk... Alleen maar 'getinte' (om het even politiek verantwoord te houden) mensen. Ik was de enige blanke en ook nog eens de langste...

Ik werd aan iedereen voorgesteld door Ayla en daarna alleen gelaten met 'the guys'. Geweldig die mensen... De meeste bleken bij mij op school te zitten, meteen een lekker onderwerp om af te kraken. En daar kwamen leuke gesprekken en discussies uit.

De Hiphop stoorde me ook hier weer maar hier was meer actie dus meer afleiding.

Om 4 uur 's nachts ben ik maar naar huis gegaan. Maar dat feest was nog lang niet afgelopen. Ik hoorde later dat dat rond 6 uur 's ochtends was...

Het fenomeen dat ik net uitgelegd heb heet hier:

"Getting on the piss!"

Dit gebeurt eigenlijk elk weekend. Het doel is gewoon zo snel mogelijk of zo goed mogelijk drinken. En waarom het zo heet? Ik heb geen flauw idee.

Margherita

Goedemorgen allemaal,

Lekker geslapen??? Ik ga even een margherita drinken bij de overbuurvrouw. Ik heb weer een heleboel nieuwe stukjes gepost aangezien ik een vrije zaterdag had.
Ik hoop dat jullie ze leuk vinden.

Tot snel weer,

Groetjes,

Jeroen

Verjaardag

Vanavond is mijn eerste verjaardagsfeestje hier... Danielle wordt 16. Een meisje dat ik misschien 2 dagen ken. Iedereen vroeg of ik kwam en aangezien ik wel eens de sfeer wil proeven, graag.
Het schijnt dat je je eigen drinken mee moet nemen... "Nou, dat is in mijn land niet de gewoonte dus ik heb niks meegenomen. Volgende keer okee?" Ik vind dat ze het daarmee moet doen. Ik ga nog even proberen gelijk bij de supermarkt of ze mij bier meegeven en anders... Ik heb een kadootje voor dr gekocht wat weer meer tegen de Nieuw Zeelandse gewoonte in is. Dus ze heeft niet te klagen...

Coming Soon

Er staan nog wat aardige dingen op het programma om het land te verkennen.

Van 10 op 11 Augustus kan ik naar Wellington met een year 9 (1e klas) mee. We gaan er naar de Beehive en Te Papa. De Beehive is het parlementsgebouw en Te Papa is het nationaal museum.








Op 9 September Promnight op school. Een echte avond in pak en volledig uitgerust. Erg cliche maar heel leuk waarschijnlijk.

Van 13 tot 15 September kan ik naar de Bay of Islands met een year 11 (3e klas) mee. Het is een van de mooiste gebieden van Nieuw Zeeland schijnt. En als ik de plaatjes zie moet ik het wel geloven.

Wijs

De wereld is een boek.
Wie niet reist, leest enkel één bladzijde.

Augustinus

Rugby!!!

De Haka is een hele traditionele oorlogsdans van de Maori om hun vijanden bang te maken. Dit doen de All Blacks (nationaal rugbyteam) bij elke wedstrijd. Zij doen dit om hun tegenstanders angst in te boezemen...



Ik heb vandaag voor het eerst ook Rugby League gespeeld. Leuk joh! Wat hardhandig maar leuk. In de pauze bij ons op school spelen bijna alle jongens mee. Dus ook ik werd min of meer verplicht. En ja, je moet jezelf open stellen voor nieuwe dingen dus dit moest ik ook maar proberen vond ik. Ik ben 1x hard op m'n gezicht gezet en daarbij was schrammen opgelopen en een pijnlijke neus maar het is een geweldig spel. Een echte jongenssport. Het is niet helemaal mijn sport maar ik kan me er goed mee vermaken...

Update 29 Juli:
Ik heb nog steeds last van m'n neus...

Indian, Fushion, Retro

De komende 3 maanden moet ik elke maand 1x in een restaurant koken om mijn credits voor hospitality te halen. Zoals ik met houtbewerking die trappen moest maken, moet ik nu gaan koken. Geweldig! In een echt restaurant. 1x Indisch, 1x Fushion en 1x Retro. Word heel leuk dus en ik krijg er waarschijnlijk ook nog voor betaald! Gul! Ik krijg binnenkort ook nog een cursus in serveren en bedienen met een internationaal certificaat. Daar zit ook een gedeelte wijn bij. En aangezien ik als kind al vaak aan het 'oberen' was, wordt het heel leuk. Daar we ook een super leuk team hebben. Kom je ook...!

Het wordt georganiseerd door een enterprise group. Dat is een groep van studenten op school die eens in de zoveel tijd iets organiseren. Ze leren daarmee bedrijfs 'skills'. Ik heb vandaag voor onze groep het contract nagekeken en er nog minstens 20 fouten uitgehaald. Bijv: Wij doen geen afwas!!!

1 Jaar samen

Wat zijn wij lief he...

Ik heb vandaag om kwart voor 11 's avonds (NL tijd) precies een jaar met mijn allerliefste vriendinnetje Marloes! En nu zit ik in Nieuw Zeeland. Ik moet zelfs nog langer wachten ook, want het zal hier kwart voor 8 's ochtends op 27 Juli zijn als het moment daar is. Wat zit ik te balen. Gelukkig hebben we regelmatig contact maar alsnog! Balen! Hoe dan ook ben ik tot over m'n oren verliefd op dr. En waar eerst nog gesproken werd over Temptation Island-achtige taferelen, kan ik nu zwart op beige stellen dat dat niet het geval is.

Marloes ik hou heel veel van je!

Dit jaar gaat ons gewoon helemaal lukken!

Trappen

Vandaag had ik vrij van al m'n lessen behalve houtbewerking. We zijn namelijk 11 trappen aan het maken voor een wandelpad door heel NZ. Beginnend in het uiterste noorden tot het uiterste zuiden. Nog zonder Stewart Island maar dat komt. Maar wie in godsnaam gaat dat eind nou lopen...? Je moest zo gek zijn.

Posting

Ik weet dat ik iedereen een tijd in spanning heb laten wachten over hoe het hier is. Dat was niet bewust. Het was meer het tijdsgebrek. Aangezien hier alles nieuw is wil je alles zo goed mogelijk zien. Je moet overal goed bij nadenken. Zelfs bij het oversteken... Dat alles vreet energie. Dus 's avonds ook weer vroeg naar bed want ik moet naar school. Zodoende had ik maar weinig tijd om te posten. En als ik even tijd had dan zat ik liever even op me gat dan me te verantwoorden aan mijn Nederlandse Social Community...

Raglan, West Coast

Vandaag ben ik voor het eerst er echt op uit geweest. Het plan was om een dagje naar Wouter te gaan. Wat chillen bij hem thuis, en Hamilton (zijn homestay, wat de grote stad hier in de buurt is) in en wat shoppen.

M'n gastmoeder was weer zo aardig om mij te droppen in de buurt van Wouter z'n huis. Ik vervolgens Wouter bellen hoe ik er naartoe moet lopen. Hij geeft zijn gastmoeder Robin die meteen tegen me zegt:"Blijf staan waar je staat, ik ben er zo." De mensen hier zijn heel erg vriendelijk. In de auto stelde Robyn voor om met z'n allen (Wouter, Robyn, Danielle (z'n gastzusje, 14) en ik) naar Raglan te gaan.










Raglan is een van de bekendste kustplaatsen van het Noordereiland. Het heeft een hele mooie kust en Raglan zelf ligt net verscholen van de zee in een baai.

Tuurlijk altijd leuk! Dus daar gingen we dan. Op naar de kust. Heuvel op, heuvel af door het Nieuw-Zeelandse landschap. Heel mooi. Ondertussen even bijkletsen met Wouter. Maar na een tijdje gingen we maar even verder in het Engels om sociaal voor de anderen te zijn. Zo ging het trouwens de hele dag..., Engels, Nederlands, Engels, Nederlands. Je moet er alleen even goed bij nadenken.

Eenmaal in Raglan aangekomen gingen we eerst naar een uitkijkpunt vlak bij de zee. Daar gingen we rotssurfen... Na een paar foto's te hebben geschoten gingen we verder naar een uitkijkpunt bovenop de kliffen. Daar weer wat foto's geschoten van het uitzicht. Aangezien ik wel wat over heb voor een mooi plaatje ging ik een stukje de klaf af... 'T ging goed en een paar mooie foto's. Toen kwamen we op een idee... We gingen de klif af klimmen...

Eerst maar even lunchen in Raglan... Fish & Chips gehaald en op het strand gepicknickt. Heerlijk. Vooral toen ik het zoutpotje niet open kreeg en het volledig over Danielle heen gooide. Niks ergs aan want het kind zat de hele dag al op alles commentaar te geven. Complaining... Dus toen pakte we dr even terug.

Na de lunch terug naar de klif om er vervolgens van af te klimmen. En wij als 2 stoere Nederlandse gozers zouden dat wel even doen. Het lukte maar met wat meer moeite dan wij in eerste instantie gedacht hadden... Er zaten wat prik planten tussen... Au, au, au... Maar zijn er zonder kleerscheuren uitgekomen. We zijn ieder wel een keer gevallen en een meter of 2 naar beneden gegleden... En het enige wat wij deden was lachen.

Panorama

Meteen toen we beneden waren filmen...

Eenmaal onderaan de klif en op het strand moesten we nog naar Raglan lopen waar we met Robyn hadden afgesproken. Maar... er reed al geruime tijd een quad op en neer het strand. In Raglan had Robyn aan de quadrijder gevraagd of hij 2 lange jongens op het strand had gezien. "No, I haven't seen them. But jump on we'll go look for them". Vervolgens waren Danielle en Robyn achterop geklommen en met de man het strand af. En net op het moment dat wij probeerde foto's te nemen terwijl de ander springt en dus alle kanten op rende kwamen ze langsrijden.

"Jump on!!!"

Een duidelijk vet tochtje!!!

Kiwi surfing!!!

Video van surfers bij Whale Beach, Raglan, Nieuw Zeeland. Gefilmd bij zonsondergang. Onscherp maar toch leuk.

We gaan er nog een keer sterren kijken want daarvoor schijnt het ook een van de beste spots te zijn...

Scots Evening

Deze avond is hier een begrip. Een avond vol Schotse gewoontes, dansen, taal, poezie en noem maar op. Ik had er veel over gehoord dus ging er met een goed gevoel naar toe. En ik had al 10 keer gevraagd wat voor mensen er kwamen maar achteraf weet ik waarom ze toen vaag bleven. Allemaal oudjes... Maarja, het was nog steeds leuk.

Er werd eerst een traditionele haggis binnengebracht. Begeleid door een doedelzak-speler. Daar werd daarna traditioneel een Schots gedicht over uitgesproken door een echte Schot. Tijdens het voordragen sneed hij ook meteen de schapenmaag open. Vervolgens werd er geproost met whisky.

De haggis zelf werd opgediend en er werd uitbundig gegeten. Tussendoor kwamen er oude Schotse liederen tussendoor. Heerlijk bassen. Intussen waren er al heel wat zat. Ik werd op een moment verplicht om mee te dansen op een meest vreemde manier. Schots. Daar zijn gelukkig geen foto's van...

Vervolgens nog even een solo van de doedelzak speler en vervolgens opruimen. Een hele geslaagde avond. Na het opruimen ging iedereen naar huis maar ben ik nog even gaan doorzakken in de kroeg met wat lokale maori's die bij de marae werken. De marae is de heilige plek voor de maori's zoals voor de christenen de ker. De woonplaats van de maori-koningin is ook een marae en daar werken deze mensen. Ik werd uitgenodigd voor een groot feest. De 75e verjaardag van de koningin op Zondag 23 Juli.

Doedelzak blazer

Je zult even je beeld moeten draaien of je hoofd....

Update 24 Juli:
Ik ben niet naar de verjaardag gegaan uiteindelijk aangezien er een heleboel half-gangster maor's voor de deur van het hek van de marae rondhingen en ik toch niet zo'n zin in gezeur en problemen wou.

Hakarimata Walkway

Vandaag heb ik de Hakarimata heuvelrug beklommen. Een fikse wandeling van 's ochtends 10 uur tot half 5 's avonds. Heerlijk even bijkomen en genieten van de rust. Een fantastisch bos/regenwoud waar ik waarschijnlijk nog meer uren in zal dwalen. Gewoon als ik ergens mee zit of om te genieten van de puurheid van de natuur. Voornamelijk varens waren er te vinden, maar ook flax (harakeke in het maoris, het is een heilige plant voor hun, de plant van de voorouders) en ander palmboom achtigen. Daarnaast had je er de Kauri-boom. Een belangrijke boom voor de Nieuw-Zeelandse geschiedenis. Van de hars van de boom worden sieraden gemaakt (ik zal hier binnenkort wat meer over vertellen). Tussendoor hingen een hoop lianen, zoals je ze in Jungle Book ziet. Prachtig! (Ja pap, nou moet ik het ook eens zeggen) Astonishing!


Ik ben bij het korte pad bij Ngaruawahia begonnen en de top beklommen. Vanaf daar halverwege het pad naar het noorden waar ik een open plek vond. Daar heerlijk uitgerust en het onderstaande filmpje gemaakt. Daarna terug gelopen en het zuiderpad genomen. Halverwege hoorde ik ineens een heel schel geluid. Ik dacht even dat het een soort aapje was! Het zou goed kunnen volgens een paar locals. Als ik terugkom weet ik wat het was.

Daarna kwam ik langs een supermooie kreek. Een paar kleine watervalletjes, een kreekje..., wat mooie bomen, prachtig gewoon. Firewood Creek. Vervolgens verder gelopen naar het eind, waar ik voordat ik terug op de weg was nog over een enge hangbrug moest. Ik leef nog! M'n gastmoeder was zo aardig om me te komen ophalen.

Ik heb hier een hoop foto's gemaakt zoals ik dat ook op andere plekken heb gedaan. Ik ga ze echter niet allemaal op internet zetten. Dat is me een beetje te veel moeite. Je krijgt ze vast nog wel te zien.

Boom Panorama

Tweede Schooldag

Vandaag voel ik me al een stuk meer thuis dan gisteren. Er zijn wat mensen die ik inmiddels van gezicht ken en waar ik mee kan praten. Maar vreemd blijft het. Omdat ik zo lang ben blijft iedereen me na staren... Geweldig soms om al die hoofden te zien meedraaien... De mensen zijn heel aardig en iedereen blijft me steeds aanspreken. Heel leuk om al die interesse mee te maken. Maar... soms wordt het ook wel te veel. Ik was natuurlijk al gewaarschuwd dat de mensen hier nieuwsgierig zijn en je in een hokje willen stoppen, maar zo erg. Ik moet per dag wel heel vaak m'n verhaal vertellen. Het begint soms even te irriteren. De vakken zijn vrij saai hier omdat ze onder niveau zijn. Maarja, het geeft je weer een kijk op andere dingen zullen we maar zeggen.

Hieronder mijn rooster met de vakken. De letter U,V,W,X,Y,Z staan voor de 'lines'. Een bepaald vak word alleen gegeven in een bepaalde line. Zodoende zijn de vakken altijd netjes verdeeld en krijgen ze geen gek rooster gedoe. Alleen als je een keer iets anders wilt dan kan dat dus niet. Zoals bijvoorbeeld 2 vakken die in dezelfde 'line' worden gegeven.

Mijn rooster:

Maandag	Dinsdag	Woensdag	Donderdag	Vrijdag
8.45 Tutor	8.45 Tutor	Z 8.45 Tourism	8.45 Tutor	8.45 Tutor
U 9.00 Biologie	X 9.00 Hospitality		Y 9.00 Carpentry	W 9.00 Physics
Z 10.10 Tourism	Y 10.10 Carpentry	V 9.55 Music	X 10.10 Hospitality	Z 10.10 Tourism
11.10 Interval	11.10 Interval	11.05 Interval	11.10 Interval	11.10 Interval
11.35 Physics	V 11.35 Music	X 11.30 Hospitality	U 11.35 Biologie	Y 11.35 Carpentry
V 12.35 Music	W 12.35 Physics	12.30 Tutor	W 12.35 Physics	U 12.35 Biologie
1.35 Lunch	1.35 Lunch	12.55 Lunch	1.35 Lunch	1.35 Lunch
Y 2.10 Carpentry	Z 2.10 Tourism	U 1.30 Biologie	V 2.10 Music	X 2.10 Hospitality
3.00 Klaar	3.00 Klaar	2.30 Klaar	3.00 Klaar	3.00 Klaar

Eerste Schooldag

Vandaag is m'n eerste echte schooldag. Na m'n gesprek eerder  deze week met de directeur moest ik vandaag weer naar school komen. Met de assistent-directeur (die zit dan weer tussen de directeur en de adjunct-directeur in) m'n rooster doornemen en m'n uiteindelijk vakken kiezen:

• Tourisme - Toerisme
  
• Hospitality - Koken
  
• Physics - Natuurkunde
  
• Biology - Biologie
  
• Music - Muziek
  
• Carpentry - Houtbewerking

Deze vakken zijn eigenlijk naar mijn idee de meest relaxde. Maar ik zit er nog aan te denken om Biologie of Muziek voor Scheikunde (Chemistry) te verwisselen. Dat schijnt wat meer practica te zijn. En aangezien het hier ook wel duidelijk is dat het voor mij echt een jaar er tussen uit is werken ze er wel aan mee.

Ik ben zojuist tijdens een 'assembly' aan iedereen voorgesteld. En eerst is het wat spannend om voor de hele school te worden voorgesteld. Maar als je ziet dat het maar zo'n kleine school is valt het allemaal wel mee. Er zitten op Ngaruawahia High School ongeveer 300 a 400 mensen. Het voordeel is dat je snel wordt opgenomen in de 'community'. Maar nadeel is dat iedereen ook echt alles van je weet. Dat idee had ik al eens op mijn oude school, het Stedelijk College Zoetermeer. Hier is het bijna een grote vriendenkring (wat niet altijd naar je zin is).

Er zitten nog 2 andere uitwisselingsstudenten op mijn school; Emma uit Frankrijk, die ik al kende van de overnachting met de organisatie en Rafael uit Duitsland, die via een andere organisatie is gekomen.


Ik heb ook een account op het school-computersysteem gekregen. Ik ben dit maar meteen gaan uittesten in de lunchpauze. Want in tegenstelling tot mijn oude school mogen de senioren hier in de pauzes in de computerlokalen om aan hun opdrachten te werken. Voor de uitwisselingsstudenten worden uitzonderingen gemaakt: ze mogen ten alle tijden op messengers, mail checken, enz.. Die privileges zal ik dus zeker gaan gebruiken.

Grr...

In Nederland kennen we niet zo veel enge beesten. Hier ook niet. Maar toch heb hier een foto van een beestje waar menig mens (vooral meisjes) aardig van zou schrikken. Deze Weta vonden we op een kussen... Verder is het hier wel goed hoor met de hygiene maar dit kan gebeuren. Ze komen hier vrij veel voor. Dit is een babay'tje. Ze worden gemiddeld iets groter als je handpalm... Dus meiden, even gillen!!!

Vrij

Vandaag ben ik voor het eerst naar school gegaan. De school die 3 huizen verder in de straat is. Het zou 1 minuut lopen zijn geweest ware het niet dat Anne met de auto ging omdat ze meteen door zou gaan naar d'r werk. We kwamen binnen bij de receptie waar we meteen moesten wachten. Al snel kregen we te horen dat we een afspraak hadden moeten maken met de principal. Dus maar een afspraak gemaakt om kwart voor 2 's middags. Anne ging terug naar haar werk en ik ging maar even naar huis.

Om kwart voor 2 's middags kregen we een hele rondleiding door de school van de principal of Headmaster Mr. David Bredford. Een hele ingenomen maori man. Heel aardig. Vervolgens de vakken kiezen. Tourisme, Muziek, Natuurkunde, Houtbewerking, Gastvrijheid en Biologie.

Dit lijken mij in eerste instantie de leukste vakken... Wie weet, ik kan het altijd nog veranderen.

Tegen het eind zei David dat hij het rooster nog moest maken, en aangezien hij even geen tijd had zou hij het pas dinsdag kunnen doen.

Zodoende hoefde ik woensdag pas naar school...

Live vanuit het nieuwe land der zee...

Ey mate, how ya doing? Sweet, how bout yu? Yeah cool.

Er gaat nu vast ergens bij je een alarmbelletje rinkelen dat zegt: "Als ie nou maar niet alles in het engels gaat schrijven!"

Ik kan je zeggen, ik ben het in ieder geval niet van plan. Maar ik ga je niks beloven... Want misschien vind ik nederlands dalijk wel heel moeilijk maar misschien ook wel omdat het leuk zou zijn voor m'n gastgezin en vrienden hier. En die kans is er want het is een geweldig gastgezin! Ik moet dus zeggen dat het hier in eerste instantie geweldig is.

Eigenlijk wil ik wel alles wel in een post zetten..., maar ik ben wat anders van plan... Ik wil doorgaan op de manier waarop ik al 'poste'. Namelijk voor elke gebeurtenis een post. Of voor een serie kleinere. Dit maakt het naar mijn idee wat overzichtelijker. Ik hou daarbij ook zoveel mogelijk vast aan de tijd waarop het beschreven gebeurde. De meeste verhalen zullen dus onder deze post verschijnen aangezien deze als laatste is geschreven. En het is daarmee weer een mooie binnenkomer. Kijk dus goed overal rond. Misschien zul je het wat vervelend vinden om te zoeken. Maar ik wi het zo compleet mogelijk op een reisjournaal laten lijken. Dit maakt het uiteindelijke teruglezen leuker. Als  je er anders over denkt... heb je pech.

 

Kijk dus goed rond. Oja, en nog wat, ik heb hier maar een inbel-internetverbinding momenteel. Er zal dus maar een enkel plaatje bij staan omdat het uploaden zo lang duurt. Dit wordt later aangevuld.

 

Veel leesplezier,

 

en heel veel groetjes enzo van 'down under',

 

Kiwi Jeroen

Safe and Sound

Lieve mensen,

Even een mail om jullie allemaal te laten weten dat Jeroen goed is
aangekomen.
We vermoeden dat wanneer hij is bijgekomen hij wat op zijn site zal zetten,
maar het belangrijkste is dat hij nu weer grond onder zijn voeten heeft.
Veel groetjes voor iedereen en allemaal een fijne vakantie.

Coen en Lidewij

Veilig aangekomen!!!

De lange reis is begonnen...

Beste Jeroen,

Je bent pas net vertrokken maar het voelt nu al vreemd. Het lijkt net alsof je maar voor een paar weekjes op vakantie bent. Ik besef nog niet dat die 'vakantie' een jaar gaat duren.

Het was wel een beetje raar toen ik thuis kwam de gele kiwi's uit Nieuw-Zeeland deden me gelijk aan jou reis denken. Even later keek ik naar het sportjournaal en hoe toevallig ook kwam daar de hockeywedstrijd Nieuw-Zeeland tegen Nederland voorbij. Ik hoop dat de daar andere kwaliteiten hebben want hockeyen kunnen ze voor geen meter!

Ik wilde je ook nog bedanken voor je cadeau. Ik vond het echt leuk om die foto's nog een terug te zien. Er waren er zeker ook een aantal bij waarvan ik geeneens van het bestaan af wist. Zoals die keer in de Leyens toen we die berg op gingen. Jij voorop en ik er iets minder soepel achteraan :p  Ik vond het echt een origineel idee van die flessenpost! Zou je me die foto's nog eens willen sturen? Ik wil ze graag hebben.

Heel veel succes en plezier daar en ik hoop je snel eens te spreken via Skype over je avonturen!

Groetjes,

Roy

I believe I can fly!!!

..."Where I'm at, my life's before me"

Meteen na de douane-controle was er een tax-free shop. Daar heb ik snel een kaasje gekocht. Er was even twijfel of ik het wel mocht meenemen naar Nieuw-Zeeland. In eerste instantie dacht de kassiere dat ik naar Seoul ging. Maar toen ik haar vertelde dat ik op doorvlucht naar NZ was zei ze dat je helemaal geen eten en drinken mocht meenemen naar Nieuw Zeeland. Maarja gelukkig ben ik vrij eigenwijs...

Vervolgens even m'n vader nog gebeld om te vragen hoe en wat. Daarna snel m'n telefoon uitzetten om m'n batterij te sparen voor de reis. Want tussendoor opladen kan niet. Vervolgens snel naar de gate gelopen. Wat op viel was dat Schiphol zeer goed beveiligd was. Er liepen verschillende Marechausees in vol ornaat rond. Snel nog een keer door de douane voor de final check. Gelukkig moest ik toen nog even wachten. Want... Ik liep naar het raam en zag al m'n vrienden weer staan. Bovenop het terras. Snel m'n telefoon weer aanzetten en Sven bellen. Vervolgens nog een keer iedereen aan de lijn gehad als grand-finale. En toen het zwaaien door de slurf. Voor elk raampje even zwaaien. Dat laatste beeld van iedereen op elkaar gepropt, hangend over de balustrade, zal ik van m'n leven niet meer vergeten. Je beseft je op zo'n moment wat ieder voor zich en de groep van vrienden voor je betekent. Heel veel...

En toen begon de reis... Ik werd meteen heel aardig in het vliegtuig ontvangen door de stewardessen. Allemaal met zo'n leuke vriendelijk glimlach... De bagage vonden ze wat veel, maar een knipoog, een glimlach en een goed verhaal doen wonderen. Ik zat de 2e stoel rechts bij binnenkomst. Heel handig. En aangezien ik een van de laatste was die instapte had ik alle ruimte en tijd om mijn handbagage (wat een ander waarschijnlijk 2 weken van op vakantie had gekund) op te bergen in mijn eigen kastje. Want bij een nood-uitgang zitten geen bagageruimtes boven je hoofd waar je wat in kunt op bergen en geen stoelen voor je waar je wat onder kunt stoppen. Heel relax, inclusief 2 kleerhangertjes voor mijn jas en colbertje... Waarschijnlijk was de knipoog bij binnenkomst de oorzaak van dit gelukje...

Aangezien we naar de polderbaan moesten taxi'en, wat vrij lang duurt, moest ik al snel m'n verhaal aan de stewardessen tegenover me vertellen. (Al kwam me dat wel goed uit, want als je vertelt dat je een uitwisselingsstudent bent die voor een jaar van huis weggaat gaan er vaak wat extra deuren voor je open...) En jahoor, ook hier kwam het goed van pas. Af en toe wat extra eten of drinken... Goed te doen dus.

747 Quick Flight

Toen het opstijgen... Ik heb vaak gevlogen maar nog nooit heb ik zo'n gek gevoel gehad. Niets van hoogtevrees of vliegangst of enig ander soort gekkigheid in die trant, maar weer een beetje besef. Je ziet letterlijk en figuurlijk het land onder je vervagen...

We waren nog niet op kruishoogte of ik zat al in m'n boekje te schrijven. Heerlijk om mijn gedachten zo kwijt te kunnen. Alles wat je nodig hebt is pen en papier...

11 Juli 2006

"Vandaag is het dan eindelijk zover! Ik vlieg nu boven de Duitse Waddenzee, een klein half uur nadat we vertrokken zijn. Daarna zal de vlucht langs St. Petersburg, over Mongolie, vervolgens Peking en uiteindelijk naar Korea, Seoul gaan. Een vlucht vol betekenis en symboliek. (Ik krijg net wat drinken. en juist dan komt de turbulentie opzetten...) Zoveel dat het bijna eng is. Het moment dat ik door de douane liep en nog 1x omkeek zal me, in ieder geval 1 jaar, maar waarschijnlijk m'n hele leven bij blijven. Zoveel mooie en lieve gezichten heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Al die vrienden en familie die samen voor mij naar Schiphol zijn gekomen... Ontroerend. Een gevoel dat bijna niet in woorden om te zetten is. De puurheid, de echtheid. rechtstreeks van het hart. Mooiere emoties bestaan niet. (Dit is de enige uitzondering, emoties, op 'wat je niet ziet bestaat niet')."

De zon. Iets waar ik een zwak voor heb. De uitzichten door het raampje waren uitzonderlijk mooi. Dus hup, de camera pakken en een paar hele mooie foto's schieten. Het zijn hele mooie geworden (geweldige camera). Zelfs door het vieze raampje.

Gelukkig kregen we snel eten. Even wat anders dan dat continue denken. En daar kwam weer een voordeeltje. Extra eten. Niet dat het nou super eten was, maar het was goed te doen. En ik had genoeg honger dus het ging er goed in. Vooral het eten met stokjes was erg leuk. Zeker toen ik merkte dat ik het beter deed dan de Koreaan naast me. Het hele vliegtuig zat trouwens meerendeel gepakt met Koreanen.

Terwijl ik weer even verder schreef in mijn boekje zat ik naar Reminisce te luisteren op mijn Mp3 speler. De heerlijk rustgevende muziek en de veiligheid die er in verborgen ligt. Vervolgens maar besloten om te gaan slapen... Maarja met je hoofd zo vol lukt dat vrij moeilijk. Dus al snel m'n lenzen uitgedaan, bril opgezet, pantoffels aan en m'n beer en ezeltje gepakt. En dan maar naar de films kijken; Failure to launch (een herinnering), King Kong, and Ice Age 2. Tja al kende ik ze allemaal al, het was toch leuk. Het leidt altijd zo heerlijk af.









Uiteindelijk heb ik maar 2 uur geslapen. En heb ik het in 3 uur eerst donker en vervolgens weer licht zien worden. Hoe vreemd is dat? Al moet ik zeggen dat het eigenlijk niet eens donker is geweest. Het was meer schemer. De zon was eigenlijk de hele tijd te zien.

Een snel ontbijtje en toen waren we weer snel in de buurt van Seoul. Even snel m'n toilet maken. Wat trouwens heerlijk is aangezien je je dan weer helemaal fit voelt. Want je voelt je een echte zombi in zo'n muffe buis.

Het mooie van deze vlucht was ook het rekenen met de tijd. Gek werd je er soms van. Horloge blijven gelijk zetten met de 'current time'.

In Seoul was het rot weer. De landing gaf wat turbulentie maar niet spectaculair. Toen al m'n spullen pakken en doeg zeggen tegen de aardige stewardessen.

Vaarwel

Afschied nemen bestaat niet

Wauw...

Stressen. Je hebt me vast wel eens zien stressen. Of bij een schubertiade of tijdens een andere voor mij belangrijke gebeurtenis. Maar niemand, zelfs ik, heeft mij ooit zo gestresst meegemaakt. Het was ook niet zomaar een gewone stress. Het was er een waarvan ik het ene moment helemaal stil werd, en het andere moment rondgierde door het hele huis. Waarvan ik het ene moment met iedereen tegelijk in conversatie was, en het andere moment het liefst alleen gelaten wilde worden. Hoe vreemd het ook was. Moodswings ten top. Zo erg zie je ze zelfs maar weinig bij een ongestelde vrouw geloof ik.

Eigenlijk had ik geen reden om te stressen. Al m'n spullen waren gepakt, de tassen gewogen. Natuurlijk had ik veel te veel bij me. 24kg aan bagage en 11 a 12 kg aan handbagage. Plus natuurlijk nog m'n cameratas (2kg). Verder had ik m'n kamer netjes opgeruimd, Floep netjes achter gelaten, m'n werkatelier (de garage) opgeruimd achtergelaten (met uitleg aan m'n moeder aangezien zij nu weer de doe-het-zelver in huis is), alle klusjes afgerond, en alle-andere-dingen-waar-ik-nu-even-niet-op-kan-komen klaar gemaakt.


Nog even snel een laatste blik door het huis en nog even snel m'n laatste piano-stuk spelen. Wie weet voor hoe lang... Ondertussen was Richard (die aangezien hij om 5 uur moest werken thuis eerder was gekomen om afscheid te nemen in plaats van mee te gaan naar Schiphol) foto's aan het maken van het huis. Die kan ik dan hier laten zien of gewoon even naar kijken als ik heimwee naar het huis en m'n bed heb. Marloes stond mij intussen bij met haar stille doch doordringende aanwezigheid, wat ik zeer op prijs stelde.

En daar gingen we dan. In de auto op weg naar Schiphol. Nouja bijna dan, want eerst moest ik nog afscheid nemen van Richard. Een van mijn beste vrienden voor een lange tijd. Een dikke knuffel en een ferme hand. Weinig woorden werden gesproken maar zeiden alles. Hoe eng het was... En er moesten er nog meer komen...

And of we went... Richard naar huis en ik naar Schiphol. Terwijl ik goed rondkeek voor de laatste keer gingen we ervandoor. Maarja, al snel sprong er ergens een leiding van binnen. Een zoutwater leiding. En eerst waren Marloes en Nienke, die naast me zaten in de auto, zo lief om me te troosten, maar al snel zagen zij de wereld ook wat wazig. Dus toen was Martijn de man die ons allemaal troostte. Het was even het besef dat je alles achterlaat. Want zoals ik eerder schreef, soms besef je het even voor 100%. En dat is je dan ook meteen te veel.
Voor ik het wist waren we bij Schiphol. In de auto snel nog even wat foto's gemaakt van het Nederlandse landschap en wat gekletst, en *floep* daar was het al. Spannend!
Als vanouds belde Michael op:"Ey, waar ben je?" "Op de parkeerplaats, ben er zo."
Nog even het ontroerende nummer op de radio afgeluisterd met z'n allen, en daarna naar de 'Meeting Point' waar al mijn vrienden zaten te wachten.

En dat is iets wat ik nooit vergeten zal. Al heb ik de laatste tijd meer momenten gehad waarop ik het ontroerend vond dat iedereen er voor me was. Nu was het een top. Iedereen bij elkaar om mij uit te zwaaien. En daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden! En meteen Roy en Marella ook hun afscheidskadootjes geven. En ook zij waren net zo verbaasd... Van Michael kreeg ik nog een kettinkje, dat ik al een halfjaar geleden had moeten krijgen, en een onwijs gaaf T-shirt.

Daarna gingen we naar de incheckbalie. Samen met m'n vader bij de business check-ins inchecken. En al snel kwamen ook zij erachter dat ik teveel bij me had. Gelukkig was de medewerkster snel blij gemaakt met een Platina FD kaart... Thanks Pap! M'n bagage werd meteen doorgeboek naar Auckland, dus daar hoefde ik me ook geen zorgen meer over te maken.

Vervolgens gingen we met z'n allen wat drinken in het terras-restaurant. En terwijl de rest wat drinken aan het halen was liep ik het terras op. Uitkijken over het neerlandsche landschap. Nog even snel Joany geprobeerd te bellen, maar die was er niet... Dus nog maar even m'n ex-baas gebeld, Ronald, die zeer verheugd was mij te horen. Alles ging goed zei hij en hij had m'n nieuwsbrief uitgeprint en in de kantine opgehangen. Leuk om te horen.

Het gezellig borrellen was heel relax. De jongens natuurlijk met een borrel omdat het officieel mijn laatste biertje met hun was (Sven vervolgens, die met het idee komt, en vervolgens zelf een koffie neemt...). Iedereen was vrolijk en chill. Fantastisch. Want het laatste waar ik echt behoefte aan had was een melodramatisch gejank. Een traantje hier en daar is goed, en ontroert me, maar de sloten... Nee laat maar.

Jeroen @ Schiphol

Even een borrel drinken... gefilmd door Chris Pennings met de telefooncamera van Roy Peeters...

Iets wat ik al lang had willen doen was aan iedereen vragen wat ze het meest aan mij gingen missen. En tegelijkertijd zei ik tegen iedereen wat ik aan hun het meest ging missen. Sommigen antwoordde hier heel eenduidig op. Anderen vonden het maar moeilijk. Maar hoe dan ook was het ontzettend fijn naar mijn idee. Van mijn oma kreeg ik ook nog wat snoep voor onderweg.

Na deze mooie momenten begaven wij ons langzaam naar de douane. Waar het pijnlijke afscheid zou plaatsvinden... Maar gelukkig was iedereen er vrij duidelijk in. Iedereen wist wat er ging komen en was zich er van bewust.

Tegen mijn pilaar zet ik al mijn spullen en begin mijn rondje. Ik heb iedereen een persoonlijk woordje gegeven. Een knuffel, een kus, een zoen... Ik heb hier weer een gevoel meegemaakt voor de eerste keer. Zoals ik dat wel vaker heb gehad de laatste tijd... Het was het ultieme gevoel van vriendschap, het samenzijn, de band. Alles in z'n pure vorm. Een gevoel wat niet in woorden om te zetten is. Ik kan er uren over praten, maar ik zal het nooit kunnen beschrijven wat ik toen voelde. Zoals nu, zit ik er maar omheen te lullen.

Vervolgens pakte ik mijn spullen om te gaan. Maar nog voor ik ze goed en wel allemaal gepakt had, gooide ik ze weer neer. Ik moest en zou nog een keer met iedereen knuffellen. Groepsknuffel!

Ik pakte mijn spullen, deze keer echt, en riep dat ik iedereen zou gaan missen. Ik liep naar de rij voor de douane. Even wachten, controle, en ik was erdoor. Marloes schreeuwde nog een keer hard:"Ik hou van je!" Ik draaide me nog een keer om zei:

"Jongens, heel veel plezier dit jaar. Ik ga jullie allemaal missen."

Vervolgens liep ik door het poortje en dacht...

New Zealand here I come...!!!

Jeroen gaat weg

Hoi Jeroen,

Je gaat vandaag al weg. Ik ben een beetje zenuwachtig. We gaan hem denk ik allemaal missen. Gelukkig zie ik je over een half jaar weer. Hopelijk heb je het erg naar zin. Er gaat veel veranderen zoals,minder ruzie, het snoep gaat minder snel op en het is ineens veel rustiger. Volgens mij heb je het ultieme land gekozen, want het lijkt me echt heel erg mooi. Veel plezier en succes en doe de groetjes aan je gastgezin van me.

Groetjes, Martijn

Handsome

Tja, eigelijk heb ik dr maar 1 wordt voor: Knap..

Knap dat je deze stap gezet heb,

Knap dat je zulke mooie teksten kan schrijven,

En knap dat je weet hoe een maandelijkse periode aanvoelt ;)

Tis bijna zover gast, 't voelt eigelijk best onrealistisch.. over een paar uur zie ik je op schiphol, en loop je door die douane een heel ander leven binnen.. maar ook dat je, door diezelfde douane weer terug moet, en dan je eigen leven weer moet oppakken.. En ja, 't zal niet alleen lastig voor jou worden, en dat weet je.. Iedereen die vanmiddag jou voor de laatste keer in een jaar ziet, gaat het zwaar krijgen,.. ieder op z'n eigen manier (Waar we het al zo vaak over gehad hebben.. moet dr maar is een bijbel over gaan schrijven.) maar weet ook dat al deze mensen over 11 maanden je weer staan op te wachten, en dit keer niet met een traan, maar met een dikke glimlach..
Ik kan niet genoeg prate over de fantastische dingen die we hebbe meegemaakt, van gewoon gezellig een avondje aan de telefoon lullen tot het wadlopen, van stijldansen  tot walibi en de efteling. Gelukkig hebben we genoeg foto's geschoten.

Maar dan is 't nu zover, er komt ook een einde aan een, voor mij, groot mailtje…

Nog 1 ding, als je door die douane loopt, en je kijkt nog 1x achterom.. denk dan:

"where i'm at, is my life before me"

 

Het ga j goed, en tot over 11 maandjes,

 

Michael van Bebber

Seatplan 2

Ik zit op stoel: 50B

Dit is niet precies het vliegtuig waar ik in zat. Het enige verschil is dat er links maar 2 stoelen zijn. Verder is het wel hetzelfde. Het moest op deze manier want Korean Air geeft geen stoelindelingen vrij.

Seatplan

Ik zit op stoel: 21B

Boeing 747-400 Combi
FactsWingspan: 64.44 m
Length: 70,67 m
Cruising speed: 920 km/h
Max range: 12.900 km
Max. passengers: 280
Average seat pitch WBC: 60 inch
Average seat pitch Economy Class:
31 inch

And it's your face I'm looking for on every street...

On Every Street. Vanaf nu het belangrijkste nummer op jouw Reminisce.   
Gr. Sven

there's gotta be a record of you some place
you gotta be on somebody's books
the lowdown - a picture of your face
your injured looks

the sacred and profane
the pleasure and the pain
somewhere your fingerprints remain concrete
and it's your face I'm looking for on every street

a lady killer - regulation tattoo
silver spurs on his heels
says - what can I tell you as I'm standing next to you
she threw herself under my wheels
oh it's a dangerous road
and a hazardous load
and the fireworks over liberty explode in the heat
and it's your face I'm looking for on every street

a three-chord symphony crashes into space
the moon is hanging upside down
I don't know why it is I'm still on the case
it's a ravenous town
and you still refuse to be traced
seems to me such a waste
and every victory has a taste that's bittersweet
and it's your face I'm looking for on every street

NOG 40 UUR... WAAAAAAAAAAAAAH

Thinking, drinking, singing, swimming...

Het is nu precies 0.00 's nachts op 10 Juli 2006. Na een hele relaxte avond heb ik besloten weer eens een mooi verhaal te gaan typen voor mijn website. 1 dag voordat ik eindelijk aan mijn grote avontuur 'around the world' ga beginnen.

De laatste tijd heb ik zelf weinig geschreven. Ik heb wel veel gepost maar voornamelijk informatief of korte samenvattingen van ondernemingen. (Valt het jullie ook al op dat ik het vaak druk heb? Ik heb het excuus dat ik het druk heb namelijk al vaak gebruikt als verontschuldiging voor weinig schrijven. Het wordt dalijk waarschijnlijk niet veel beter ben ik bang...) En dat ik de laatste tijd veel heb ondernomen is wel zeker. Zoveel zelfs dat ik soms even de weg kwijt raak...

De laatste tijd, zo ongeveer vanaf het einde van mijn examens, zijn voor mij echt in een waas voorbij gegaan. Ik heb natuurlijk veel gewerkt. En dan 's avonds nog met vrienden afspreken. Vaak duurde het dan al snel weer tot in de vroege uurtjes. Zodoende werd mijn biologisch ritme helemaal omgegooid. Maar dat was het moet ik zeggen zeker waard. Ik heb echt een hele leuke tijd gehad met iedereen. Mensen van school, onbekenden, naaste vrienden, mijn vriendinnetje, mijn ouders en broertje en zusje, en nog veel meer om op te noemen. Het was gewoonweg geweldig. Natuurlijk alle examenfeestjes. Maar omdat ook veel van mijn vrienden inmiddels vakantie hebben gekregen werd het ook met hun vaak tot in de nacht gezellig. Even een biertje drinken was wel de bekendste de afgelopen tijd. Ten eerste dat het een typisch hollandse gewoonte is, en het altijd gezellig wordt. Met iedereen. Marella, Sven, Twan, Michael, maakt niet uit wie. Niet waar en niet waarom. Gezelligheid is altijd aan de orde. En ten tweede, dat ik dalijk een jaar lang niet zomaar meer ergens even een biertje kan drinken. Ook de vaak afsluitende kebab is vermeldenswaardig. Als het weer het toeliet waren zwemmen, varen en chillen natuurlijk altijd favoriet. Verder veel dingen gedaan voor NZ. Bagage in orde maken, bankzaken regelen, verzekeringen, een nieuw fototoestel uitzoeken, Skype in orde maken voor het thuisfront, en zo nog veel meer dingen.

Maar toch als ik daar nu allemaal aan terug denk, kan ik het me soms maar moeilijk voor de geest halen. Normaal kan ik dat haarscherp en binnen no-time weet ik vaak alweer helemaal hoe het zit. Maar nu even niet... Soms zie ik mezelf in helicopter-perspectief en denk ik bij mezelf:"Doe even rustig aan joh..." Het gaat nu allemaal steeds sneller en er moet nog wel het een en ander gebeurgen. Even lekker haasten... Goed voor de energie-behoefte... Want daar komt de waas misschien ook wel vandaan. De al dan niet verstopte vermoeidheid. Bij mij komt nu steeds meer het idee dat ik geen minuut meer wil missen van de voorlopig laatste tijd in Nederland. En ja, soms vergeet ik dan even mijzelf. Want tot in de kleine uurtjes doorgaan is leuk, maar ook de volgende dag gaat het leven gewoon weer door. Ik heb me daar dus klaarblijkelijk in vergist, want het is me op z'n tijd duur komen te staan. (Ik heb nu een flinke kriebelhoest en krijg ongeveer om het half uur een hoest-aanval.)

Gelukkig hebben mijn vrienden alle begrip voor mij en de situatie. Mede daardoor trek ik het nog steeds. Ze geven me steeds weer steun. Want ja, die is soms wel hard nodig. Tuurlijk is een uitwisselingsproject naar Nieuw-Zeeland voor een jaar leuk, maar het heeft ook z'n mindere kanten. En die confrontatie komt steeds harder aan. Ik heb er al vaker over geschreven... En tuurlijk waren de momenten die ik daarin beschreef soms pijnlijk. Maar nooit waren ze zo erg als nu. Het geeft een beetje het gevoel in een maandelijkse periode te zitten.
Het ene moment vind je het geweldig en wil je niets liever. Dan giert de adrenaline aan alle kanten door je lichaam en heb je de neiging ter plekke een taxi naar Schiphol te pakken en op het vliegtuig richting 'Down Under' te stappen.
Maar het andere moment zou je niets liever willen dan jezelf begraven in je beddegoed. Opgerold als een egeltje. In de foetus-houding die je als kind al zo lekker vond ligging. Vertrouwd in je ouderlijke huis en de bescherming daarvan genieten. Heerlijk om bij tijd en wijlen ook even stil te staan bij dat zo vanzelfsprekend geachte gevoel. Op die momenten vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Al die mensen die je moet achterlaten hier. Moet missen...

In eerste instantie had ik, een half jaar geleden, verwacht dat ik zenuwachtig zou zijn om daarheen te gaan. Tuurlijk ben ik dat. Eng als het is om over 2 nachtjes slapen helemaal alleen zonder iets of iemand de halve wereld over te reizen (normaal zou dit heel overdreven hebben geklonken...) en dan te worden opgewacht door mensen die jou een jaar lang zullen verzorgen en zullen behandelen als een van hun eigen kinderen... Mijn gastouders. En natuurlijk weet ik al behoorlijk wat over ze. Maar kennen doe ik ze echt nog niet, en zij mij ook niet. Het zal wel een leuke tijd worden waarin ik veel moet ontdekken en veel nieuwe uitdagingen ga tegenkomen...

Maar nog zenuwachtiger ben ik voor de terugkeer. En dat zullen velen van jullie gemerkt hebben. Want zijn al mijn vriendschappen die ik hier heb wel zo vanzelfspreken als ze lijken... Bij sommige hoef ik er geen vraagtekens bij te stellen... Bij sommige doe ik dat nu al. Een jaar is kort voor een mensenleven. Maar voor een vriendschap kan het een eeuwigheid lijken. Waarom ik dan het risico neem om dit te kunnen verliezen? Soms vraag ik mezelf dit ook wel af. Maar ergens van binnen weet ik wel waarom. Maar besef ik het ook? Dit zijn natuurlijk weer wat voorbeelden van de confronterende vragen die deze keuze met zich meebrengt. Ik denk niet dat ik het me al besef, maar weten doe ik het wel. Ik kan een vrij sociale jongen zijn. Maar ik heb wel een sterke persoonlijkheid die gestaafd wordt door een behoorlijke dosis eigenwijsheid. Een familiekwaal ben ik bang... Al zou iedereen tegen mij zeggen dat het niet verantwoord was. Ik wil het met mijn eigen ogen gezien hebben of met mijn eigen zintuigen hebben waargenomen. Laat mij maar tegen die stomme lantaarnpaal lopen. Maar ik leer er wel van. Weer iets eigenwijs...

Net stelde ik al even het contrast tussen weten en beseffen aan het licht. Deze 2 werkwoorden geven voor mij heel mooi het verschil weer tussen mijn verstand en mijn emotie. Want ik weet verdomde goed dat ik een jaar weg ga, en dat ik iedereen ga missen. Maar ik heb nog totaal geen idee dat het echt zo is. Zoals Bert het zo mooi zei:"Wat je niet ziet bestaat niet." Dit gaf voor mij zo mooi weer hoe die tegenstelling was. Want ik weet wel dat Nieuw-Zeeland bestaat. Maar totdat ik het gezien heb, heb ik nog niet echt het innerlijke gevoel dat het 'is'.

Want 'zijn' is waar het leven om draait. Wees jezelf en ben wie je bent. Laat je daarin door niemand in de weg staan... Als je iets wil bereiken in het leven zul je er zelf voor moeten werken en voor moeten opstaan. Er is echt niet iemand die dat voor je zal doen...
asdf
Laat het bovenstaande een aansporing zijn voor diegenen die ook een soortgelijk idee als mij hebben. Ik weet (en besef) dat ik soms heerlijk pessimistisch over mijn avontuur kan vertellen maar geloof me, de voorpret alleen al is zo ontzettend leerzaam en leuk.
Voorpret: Wat is dat nou precies? Je hebt bijvoorbaat pret over iets wat je nog te doen staat. Maar wat nou als het tegenvalt... Vaak kan dat dan al niet meer vanwege de enorme voorpret. Zo kom ik tot de conclusie dat hoe erg het ook afzien zou kunnen worden het komende jaar. Het kan niet meer kapot. Oftewel:

Ik heb er onwijs veel zin in...

Tot slot wil ik even iedereen bedanken die mij en mijn naaste omgeving zo lief behandeld. Ik krijg elke dag wel kaartjes, sms-jes, telefoontjes en noem maar op, om me een prettig jaar te wensen en mij en de thuisblijvers sterke te wensen.

Nieuwe Fotocamera

Ik ben dit jaar geslaagd en kreeg daarom een kado van mijn ouders. Dit kado was een bedrag te besteden aan electronica aparatuur. Na even te wikken en wegen tussen een laptop en een goed fototoestel heb ik gekozen voor het laatste. En dit was zeg ik zelf een zeer goede keus... >>>

Een panasonic DMC-FZ7. Meer details zoek je zelf maar op. Alles erop en eraan. Zelfs een 2e accu zodat ik me nooit zorgen hoef te maken over een lege accu. Een geweldig ding dat na 2 dagen z'n functionaliteit al ruim heeft bewezen. Zelfs de dames uit mijn omgeving waren er al snel wegwijs mee.

Verrasing...

Vrijdagavond 5 uur. Ik bel Marloes op dat ik iets later kom voor onze laatste date bij haar thuis. Een kwartiertje later gaan we met haar ouders Chinees afhalen en daar heerlijk thuis onze buikjes mee vullen. Vervolgens gaan we even heel relax hangen tot het kwart voor 8 is.
Het moment waarop we eindelijk naar mijn verrassing toe gaan. Ze hield me al een hele tijd aan het lijntje. Ik ben niet snel nieuwsgierig maar toen was ik het wel. We fietsen een kwartiertje naar de parkeerplaats van de Intratuin. Daar zetten we onze fietsen neer en blinddoekte ze me. Vervolgens nam ze me mee. Al snel kreeg ze hulp van een andere, hardhandige hand. Deze 2 handen leidden mij naar het Impeesa Scouting gebouw iets verderop.

Eenmaal binnen werd mijn blinddoek afgetrokken en hoorde ik een luidkeels "Surprise". Mijn hele naaste omgeving was bijeen om mijn afscheid te vieren. Geweldig gewoon. Echt vet. Georganiseerd door Richard en Marloes (BEDANKT!!!) was er een leuk kleinschalig feestje waar ik goed van hou. Een vuurkorf, marshmallows, een muziekje, een powerpoint met zeer confronterende foto's en een hoop gezellige mensen.

Halverwege de avond waren er nog meer verrassingen... Zo was Marloes 2 maanden geleden ongeveer begonnen met een boekje voor mij samen te stellen met daarin van al mijn vrienden een stukje als afscheid. Met foto's en alles. Van iedereen... Het was een superlief kado wat natuurlijk mee gaat naar Nieuw-Zeeland.

De ouders van Marloes, Mark en Ellen, en mijn ouders, Coen en Lidewij, gaven ons op een moment een diner-waardebon voor een geheel betaald etentje in Scheveningen inclusief vervoer. Dat was natuurlijk een klapper temeer deze bon alleen op Zaterdag 9 Juli gold. En op die dag had ik ook mijn oorspronkelijke afscheidsfeestje gepland.
Gelukkig hebben we door goed overleg een manier gevonden dit te kunnen combineren.

Nog later op de avond gingen Marloes en Cassandra een tweetal nummers voor me op de gitaar bij het vuur spelen. Een eigen gemaakt nummer en een nummer van K's Choice als ik goed zeg (Reageer anders meteen, dan verander ik het). Fantastisch. En zoals te verwachten was werd deze avond een aardige tranentrekker. Veel mensen wisten het even niet meer. Iedereen heeft desondanks geweldig genoten...

Ik wil even iedereen bedanken die daar aanwezig was!!!

Throw them into space like a kite.... Well, dream on

Everytime that I look in the mirror
All these lines on my face gettin' clearer
The past is gone
It went by like dust to dawn
Isn't that the way
Everybody's got their dues in life to pay

I know what nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybody's sin
You got to lose to know how to win

Half my life is in books' written pages
Live and learn from fools and from sages
You know it's true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter, sing for the tears
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

Dream on, dream on
Dream yourself a dream come true
Dream on, dream on
Dream until your dream come true
Dream on, dream on, dream on...

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter and sing for the tears
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away


By Sven Ruggenberg to Jetsers

Uitzwaaien...

Beste vrienden en familie,

 

Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om mij aanstaande dinsdag te komen uitzwaaien op Schiphol.

Het zal dan de laatste keer zijn dat ik jullie zal zien voor een heel jaar.

Ik ga niets regelen. Als je wilt komen, zul je zelf voor vervoer enzo moeten zorgen. Ik heb wel wat andere dingen aan mijn hoofd....

 

Ik stel voor dat we om 16.00 bij de Meeting Point op Schiphol Plaza afspreken.

Ik heb vlucht: KL 0865.

 

Ik hoop tot ziens,

 

Groetjes,

 

Jeroen

Visitekaartje

Hoi,

Aangezien ik volgend jaar naar Nieuw-Zeeland ga heb ik visitekaartjes laten drukken. Hier kun je al mijn adresgegevens vinden in zowel Nederland als Nieuw-Zeeland.
Zo kunnen we dus altijd contact houden. Handig he...
Ik hoop dat je er wat mee kunt. Print 'm uit... Hang 'm op...

Groetjes,

Jeroen

Hello from NZ

Hi Jeroen,
I have received the information on you today, you sound like a typical teenager.You look tall in your picture but that's okay my son Alex also towers over me. I will send you some photos so you can see what an odd lot we are. You arrive on Friday the 14th and on the Saturday we are going to have a lunch for my sister and my brother in laws birthdays. So you will get to meet the whole family which will be great but be warned they all talk a lot. Phil and I have already talked about getting you to the beach as often as we can as you are really fond of water but at the moment it is cold so not that ideal. Do not be nervous we will do our best to make sure you have a good time during your stay with us. I had a look at your weblog its great. You will start school here on the Monday but I will go with you and introduce you to the principal and check out if you have to wear a uniform, I think you don't but it is best to check.
Looking forward to meeting you Anne & Phil

Saying hello

Hey Anne (and the rest of your family),

How are you? Everything alright down there? :) I'm doing great myself. I'm getting more nervous every day. So do my parents and all my friends around here. But I know it'll be great over there.

I've finally recieved the additional information about your host-family life. The profile sort of thing. But there was one thing missing to my idea. So I want to ask to you about it straight away. Do you have any pictures of your family, house, neighbourhood, etc. I would be pleased with some. Just to get an idea of how it'll be.

Another question I want to ask is if you have already received some information about my stay at your family. About me, like a profile or something like that. And about my journey and arrival and other important information.

Whilst I'm writing this, I'm am thinking of how nervous you also must be. Because it's a just as big surprise for you as it is for me. Except that you have had this sometime before.

I'm really looking forward to meeting you, and my stay at your family.

Yours faithfully,

Jeroen Wilms


P.S. You might have a look on my weblog: www.jeroen-nieuwzeeland.com
It's nearly all in dutch, but you might want to get an idea of how I'm working on it. And there are some little things in English.

Even snel

Lezers,

Scroll soms ook even naar beneden op de site. Lees niet alleen de nieuwste dingen. Soms zet ik namelijk een post in het verleden. Als ik bijvoorbeeld vorige week een mailtje ontving van mijn gastmoeder maar nog geen tijd gehad heb om deze te publiceren, maar al wel andere dingen heb gepubliceerd, omdat deze meer prioriteit hadden, publiceer ik dat mailtje alsnog op de tijd dat ik het heb ontvangen. Zodoende is het wat moeilijker te volgen (je bent natuurlijk niet verplicht terug te bladeren), maar blijft wel alles in chronologische volgorde gerangschikt. Ik hoop dat jullie hiervoor begrip hebben.

Aangezien ik de laatste tijd veel goed nieuws hoor over deze weblog, neem ik dan ook maar aan dat het een goede weblog is. :)
Ik hoor van veel mensen mondeling commentaar. Leuk natuurlijk maar ik zou deze mensen willen vragen om ook te reageren op deze site. Onder elke post staat een link waar je op kunt drukken als je een reactie wil plaatsen.

Ik schrijf snel weer een heel verhaal met mijn mening, gevoelens, en alles erop en eraan,

Groetjes,

Jeroen

Sepia Palm

Uitnodiging Afschiedsfeest Zaterdag 8 Juli

Beste vriend(in),

Het lijkt mij overbodig om te moeten melden dat ik over enkele dagen voor 11 maanden naar Nieuw Zeeland ga. Toch voor de zekerheid even (ik hoop niet dat je je wezenloos schrikt als je dit leest).

Ik heb het er waarschijnlijk al vaak met je over gehad. In een goed gesprek, een flauwe grap, tussen neus en lippen door een opmerking of misschien wel op een hele andere manier.

Het is je inmiddels wel duidelijk geworden dat het een hele grote stap is voor mij. Niet alleen topografisch maar ook qua leven. Ik heb nu m'n diploma gehaald en ben klaar met de middelbare school. Dat betekent dus dat ik de wijde wereld in kan. En wat ik dus ook niet zal nalaten. En aangezien reizen in mijn familie wel in het bloed zit... was de keuze snel gemaakt. Natuurlijk waren er ook nog wel andere factoren die meespeelden. Maar die heb ik al zo uitgebreid behandeld.

Ik heb nu, 17.19 op Zondag 2 juli, nog

Dagen Uren Minuten Seconden .

Je kent dit balkje wel van mijn weblog. Confronterend maar reëel.
Inmiddels volg je de weblog waarschijnlijk al. En anders zul je dat hoop ik snel genoeg gaan doen.

Het is dus te zien dat het niet meer zo lang duurt voor ik weg ga. Nog 9 dagen. Moet je je even voorstellen hoe snel en tegelijkertijd tergend langzaam deze dagen kunnen.

Maar ik ben natuurlijk niet van plan zomaar weg te glippen uit je leven...

Daarom wil ik je bij deze uitnodigen voor een afscheidsfeestje op Zaterdag 8 juli 2006. Ik zou het heel gezellig vinden als je rond 3 a 4 uur bij mij thuis komt. Het word niet zo'n heel bijzonder feestje (behalve dan misschien dat het voorlopig de laatste zal zijn waar ik bij ben). Een beetje old-school. Gewoon lekker zwemmen bij mij achter..., een beetje met de boot en de surfplanken klooien, enz...

Natuurlijk ben je van harte welkom om te blijven eten. Ik weet nog niet wat we gaan eten, maar lekker wordt het zeker.

Gezellig met z'n allen een spelletje doen is natuurlijk een optie om het eten te laten zakken. Maar misschien gaan er wel meer stemmen op om te gaan wandelen over het strand of nog iets totaal anders.

Hoe dan ook stel ik voor dat we daarna even "bijkomen" met een gezellige borrel rond de vuurkorf. Heerlijk praten, zingen en drinken rond het vuur.

Voor diegenen die er geen bezwaar tegen hebben om het (weer) een keer laat te maken is er 's avonds misschien ook nog wel een filmpje of iets dergelijks. Natuurlijk doen we dit al chillend op mijn mega-bed. En als het dan nog echt gezellig is, kun je evt, nadat ik overlegd heb met mijn ouders of ze met dit idee instemmen, blijven slapen.

Een champagne ontbijt hoef je de volgende ochtend niet te verwachten, maar een lekker broodje kan worden verzorgd. Alles natuurlijk onder voorbehoud.

Al heb ik dit mailtje wat aan de late kant verstuurd, ik heb nog steeds zeer goede hoop dat je kan komen. Gezellig wordt het in ieder geval.

Ik zou graag zien dat je reageerde. Dan weet ik of ik op je kan rekenenen of niet.

Tof om te weten dat ik snel een mailtje van je zal krijgen...

Groetjes,

Jeroen

Classified Information

Over mijn gastgezin weet ik inmiddels al een heel stuk meer:

• Mijn gastvader:
  Phillip Strawbridge
  42 jaar
  Heftruck chauffeur bij Ecolab in Hamilton


• Mijn gastmoeder:
  Anne Ramsey
  49 jaar
  Manager van het Ngaruawahia Community House


• Mijn gastzus:
  Natasha
  26 jaar


• Mijn gastbroer:
  Alexander
  20 jaar


• Mijn gastnichtje:(dochtertje van Natasha)
  Anoushka
  6 maanden


• Gezinssituatie:
  Niemand van de familie spreekt een andere taal dan engels.
  Ik zal dadelijk een eigen kamer krijgen in het huis van mijn gastgezin.
  Er wordt in het gezin buiten gerookt.
  De familie-interesses zijn: vissen, kamperen, theater, bioscoop, rugby, lezen, "leadlighting" (glas-in-lood-ramen) en tijd doorbrengen met familie en vrienden.
  Er is geen echte religie waar het gezin mee betrokken is.
  Ze hebben een hond, Cathy, en een kat, Blinky. Cathy woont buiten en Blinky binnen.
  Niemand in de familie heeft een bijzondere interesse in muziek of sport.
  Niemand in de familie heeft een chronisch of serieuze ziekte, handicap of is mentaal ziek.
  Door de weeks moet ik om 7.00 PM thuis zijn. En in het weekend om half-12 PM.
  Niemand in de familie volgt een speciaal dieet.
  De huishoudelijke taken die van mij verwacht worden:
  
  • Bed opmaken
  • Afwassen
  • Helpen met koken
  • De was doen


• Een korte beschrijving van het gezin:
  We are an easygoing family who spend a lot of time together with our extended family. It is expected in our home that everyone has an opinion and are allowed to air it. We all get on well and respect each other and all take a share in household tasks.
  
  Wij zijn een makkelijk gezin die veel tijd doorbrengt met onze uitgebreide familie. Er wordt verwacht dat iedereen in huis een mening heeft en dit mag uiten. We kunnen allemaal goed met elkaar opschieten, respecteren elkaar en nemen allemaal deel in het huishouden.


• De reden om een gaststudent in huis te nemen:
  We have hosted several times before and as a family have enjoyed having the students as part of our family and showing them how we live in NZ.
  
  We hebben al meerdere malen eerder gaststudenten in huis gehad en hebben enorm genoten hun in huis te hebben en te laten zien hoe wij in NZ leven.


• Een korte beschrijving van het huis en de omgeving:
  Friendly neighbourhood where everybody knows their neighbours. Distance to school is 200metres. 5 minutes away from the Waikato River and local marae. Small community & shopping centre 20 minutes walk from our home.
  
  Een vriendelijke omgeving waarin iedereen z'n buurtgenoten kent. De afstand naar school is ongeveer 200 meter. 5 minuten lopen van de Waikato rivier en de lokale marae(heilige plaats voor Maori). Op 20 minuten lopen is er een klein buurt- en winkelcentrum.


• Een korte beschrijving van de activiteiten die er in de buurt te doen zijn voor de gaststudent:
  Skateboard park, local art centre that holds classes as well selling art. Sports field, squash club.
  
  Skateboard park, een lokaal kunstcentrum waar zowel lessen worden gegeven als wel kunst wordt verkocht. Verder is er een sportveld en een squash club.

Helaas heb ik nog geen foto's van mijn gastgezin. Ik hoop er zo snel mogelijk een paar te hebben om op deze weblog te zetten.

One of the most adventurous things left, is to go to bed. For no one can lay a hand on our dreams.

Efteling

Vandaag zijn we met z'n vijven, Sven, Chris, Michael, Marloes, en ik, naar de Efteling geweest. In eerste instantie zou Anne ook nog meegaan. Maar helaas moest die werken (terwijl ze al ontslag had genomen en dit ruim buiten haar termijn viel, wat ik haar nog steeds benijd).
Het was een hele gezellige dag. Iedereen was in een top humeur en had er vol zin in. Dat had dus een goede uitwerking. Heel veel dingen waren natuurlijk jeugdsentiment en nostalgisch. In 1 woord fantastisch.

Ronald en Sylvia, heel erg bedankt.


Het was weer eens een vanouds kachel dagje...